به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان»، این ریسکی برای ساخت بنایی پیچیده و منحصربه فرد بود. اینکه یک شرکت سازنده، سرمایه گذاری در امر تحقیق و ساخت واحدهای ساختمانی ویژه ای را هدف خود قرار می دهد، تاییدی است بر وجود یک رابطه سالم بین معماری و تجارت. این ضرب المثل قدیمی درست است که طراحی خوب یعنی تجارت خوب. در نهایت این برج به نمادی از طراحی و مهندسی در شهر تورنتو تبدیل شد که مراحل و مشخصات ساخت وساز آن را در مطلب پیشرو می خوانید.

این برج دارای ساخت وسازی مجذوب کننده در مرکز شهر تورنتو است با به کارگیری تکنولوژی پیشرفته برای ایجاد یک مجتمع اداری بر فراز مجموعه انبارهای موجود در این منطقه. ساختمان جدید که کاری از الاید پراپرتیز، براساس طرحی از دفتر معماری سوئینی اند کو (Sweeny & Co) است، دربرگیرنده دفتر مرکزی الاید پراپرتیز (Allied Properties REIT) و فضاهای استیجاری آن است و بر ستون های فلزی تندیسوار (واقع در هال ورودی بنا) و نیز ستون های بتنی جاسازی شده در داخل یک ساختمان موجود بنا شده است.
پس از گذر از خیابان ریچموند با چشم اندازی که به یک انبار آجری یکصدساله ختم می شود، روبه رو خواهید شد. ایجاد حس رضایت مندی در کارفرمایی که در سودای ساخت یک نماد است، در بیشتر موارد کار آسانی نیست. در این مورد اما، گروه معماران و رئیس الاید پراپرتیز، مایکل اموری(Michael Emory) درباره آنچه که نتیجه نهایی کار خواهد بود، ایده ساده و روشنی را به اشتراک گذاشتند. هدف آنها حفظ ساختمان های آجری عمود برهم موجود و ترکیب آن با تصویر ذهنی از یک برج اداری جدید بود که می بایست بر فراز این ساختمان ها در ارتفاع 24متری قد علم میکرد.
این برج اداری از بتن نمایان ساخته شده است و نتیجه آن به کارهای الاید پراپرتیز که نمای آجری با تیر باربر است، شباهت دارد. هدف از این کار جلب نظر کسانی بود که سازه چوبی نمایان و ساختمان با مصالح بنایی را واجد ارزش می دانند. کار انتقال بخش عمده نیروهای وارده از برج فوقانی برعهده سه دسته ستون فلزی و بتنی است؛ این ستونها با توجه به شکل هندسی سهوجهیشان، از سوی گروه طراحی به نام «قابهای دلتایی-delta frames» خوانده می شوند.
همچنین تولید گرههای فولادی ریخته گری که به شکل زیبایی قسمتهای بالایی و پایینی ستونها را به یکدیگر متصل میسازند، دستاورد یک فرایند پیچیده مهندسی است.
گروه طراحی سطح افقی بسیار بزرگی را برای استقرار ساختمان و انتقال بارهای وارده طرحریزی کرد. کار انتقال بار این صفحه به وسیله سه ستون عظیم فولادی (که داخل هال ورودی قرار دارند) و هشت ستون بتنی دیگر (که در فضای داخلی یکی از دو ساختمان قدیمی موجود جاسازی شدهاند) انجام می شود. دیواره های آسانسور نیز بخشی از کار انتقال بار را انجام می دهند. فضای شیشه ای الشکل (با ارتفاع 21 متر) در محلی که قبلا از آن به عنوان پارکینگ اتومبیل استفاده می شد، قرار دارد. این فضا در دو لبه خارجی به وسیله شیشه های بدون قابی که از لبه های سطح افقی زیرین برج آویزان هستند، محصور شده است.
بسیاری از اجزای طرح را می بایست جزو اقدامات قابل تحسین دانست که به درستی عمل می کنند و پیامدهای مطلوبی در پی دارند. به عنوان نمونه، میتوان از کف های کاذب تعبیه شده در طبقات برج نام برد که با یکپارچه سازی دریچه های جابه جایی هوا و محفظه فشار منفی، هوا را بدون نیاز به کانال کشی از تمامی واحدهای استیجاری خارج می کنند. سایبان های متحرک در نمای جنوب، غرب و شرق به سیستم اتوماتیک ساختمان متصل هستند و نور خورشید را از طریق سقف در عمق بیشتری به کف طبقات بازمی تابانند. این جزئیات به نحو چشمگیری باعث کاهش مصرف انرژی و ایجاد آسایش برای کارکنان واحدهای مربوطه شده است.
ستونهای سه گانه داخل هال ورودی، این بنا را به محلی پرجاذبه برای ورود و به نمادی برای تورنتو مبدل کردهاند. این ستون های بلند و باریک (با ارتفاعی معادل پنج طبقه نسبت به فضای نیمه عمومی بخش مراجعین) کار انتقال بارهای وارده به سطح افقی زیرین برج را انجام می دهند. یک دیوار شیشه ای بسیار ساده نیز به صورت معلق به سازه فوقانی متصل است.
دفتر مهندسی استفنسون (Stephenson Engineering) طراحی سازه بنا را بر عهده داشت. این ستون ها نزدیک به سه چهارم نیروی گرانشی برج فوقانی را تحمل می کنند. هر سه این قابها در اساس شبیه یکدیگر هستند؛ هشت پایه فلزی به قطر یک متر و ضخامت 50 میلیمتر، که از پایین تا بالا به وسیله پمپاژ بتن به داخل سوراخی که در قسمت زیرین هر پایه تعبیه شده است، پرشده اند. یک ورق فولادی بزرگ که زیر هر ستون (قسمت انتهایی مخروطی شکل آن) مخفی شده است، کار انتقال نیرو به چهار گوشه یک دال بتنی - که ضخامت آن یک متر و 80سانتیمتر است و به وسیله یک پی صندوقهای (caissons) بر بستر زمین قرار می گیرد- را انجام می دهد. روی هر ستون فلزی یک ستون بتنی در بدنه برج فوقانی امتداد یافته است. عضوهای بالایی و پایینی هر ستون نیز به وسیله یک گره ریخته گری شده فولادی به هم متصل شده اند. گفت وگو با معماران، مهندسان و مالک پروژه مؤید این نکته است که راز موفقیت طرح در وجود همین سه گره (یکی برای هر قاب سازهای) نهفته است.
در مرحله ساخت، پیداکردن راه حلی برای اتصال پایه ها از هر دو جنبه سازهای و زیبایی شناسی دشوار به نظر می رسید. ستون های دراز و باریک به بادبندهایی نیاز داشتند تا حجیم و درهم تنیده به نظر بیایند. درموت سوئینی (Dermot Sweeny)، عضو انجمن سلطنتی معماران کانادا و رئیس شرکت سوئینی اند کو می گوید که خواسته اش اتصال پایه ها در حد یک تماس محدود در قسمت بالایی ستون ها بود. در آن زمان اما، پیشنهاد مجریان استفاده از یک ورق فلزی بزرگ برای اتصال پایه ها از طریق جوشکاری در محل پروژه بود. الزامات عملی جوش دادن چنین صفحه ای باعث دورشدن پایه ها از یکدیگر و کاهش صلبیت اتصال می شد. این امر افزایش اندازه قفس پله و آسانسور برای تحمل بارهای جانبی بیشتر را نیز به دنبال داشت. کست کانکس (Cast Connex) که یک شرکت مهندسی متخصص در زمینه ریخته گری فولاد در تورنتو است، بر اساس قرارداد معاونت در طراحی، برای تولید این گره های سفارشی به کار گمارده شد. فولاد ریخته گری صلبیت بیشتری را موجب شد (مقدار مواد ریخته شده به داخل قالبهای توخالی سطح پهنه ای را که نیرو بر آن وارد می شود افزایش داد) و نمای بیرونی خوشایندی را نیز میسر ساخت. این گره ها کار اتصال پایه ها به یکدیگر و انتقال نیرو به قاب را انجام می دهند؛ بدون آنکه از تأثیر ستون مرکب از چهار عضو خمیده که در میانه راه به نرمی به هم می رسند، کاسته شده باشد. از آنجا که سازهای سفارشی با این مقیاس کلان به طور نسبی در معماری تورنتو کمتر دیده می شود، توضیح درباره مراحل ساخت این گره ها واجد ارزش خواهد بود.
کست کانکس در همکاری با استیفن سون و سوئینی اندکو پس از یافتن هندسه بیرونی مناسب، به شکل دهی داخلی آن برای تحمل بارهای وارده پرداخت. این امر مستلزم آزمایش «مدل های دیجیتالی دقیق» به وسیله تحلیل عددی المان محدود (finite-element numerical analysis) بود که در اصل هندسه پیچیده گره ها را به مربع های بسیار ریزی تقسیم می کند تا از نظر ریاضی برای قابلیت سازهای مورد بررسی قرار گیرند.
   پاک کردن مواد اضافی از سطح گره اتصال
با وجود تفاوت در میزان بارهای وارده بر هر یک از ستون های دلتایی، شکل گره در هر ستون یکسان است و برای تحمل بیشترین نیرو طراحی شده است. سازنده که یک شرکت ریخته گری در کانزاس (Kansas) است با استفاده از ماشین برش سیانسی (CNC –cut wood) قطعه چوب 24تکه ای از قالب منفی گره اتصال ساخت و آن را با ملات دوغاب ماسه پر کرد تا درون یک قالب یا «وسیله قالبگیری» عمل آورده شود. برای تولید هر قطعه 23 تن فولاد بازیافتی که مورد آزمایش شیمیایی قرار گرفته بود، طی یک عملیات 60 ثانیه ای به داخل وسیله قالب گیری ریخته شد.
پس از آن هر قطعه به مدت یک هفته خنک شد، حرارت داده شد، مورد آزمایش غیرشکنندگی قرار گرفت، دوباره حرارت داده شد و کار به پایان رسید.
گره اتصال پس از پایین آورده شدن به وسیله جرثقیل، به طور موقت به محل اتصال ستون ها بسته می شود. تمامی دست اندرکاران این طرح به هزینه بری بالای طرح و ساخت  قاب های دلتایی اشاره دارند. با این همه، تایید می کنند که سرمایه گذاری مذکور، از طریق اجاره دادن تمامی واحدهای برج برگشت داده شده است. همچنین گفته شده است که روش ساده و سریع برپا کردن ستون های فلزی - همراه با شفت آسانسور و پله دور آن که جزو این طرح هستند- این سرمایه گذاری را از نظر هزینه بری، با روش های نسبتا سنتی ساخت برابر کرده است. مایکل اموری از شرکت الاید می گوید: «واگذاری واحدها به مستاجران اولیه بر اساس تصاویر ساختمان روی کاغذ به یک چالش می ماند، اما به محض برپا شدن قاب ها، واحدهای خالی باقیمانده به سرعت ناپدید شدند. شرکت ها می دیدند که چیزی منحصر به فرد در حال شکل گیری است و می خواستند که در آن سهیم باشند.» از آنجا که تمام عوامل درگیر در پروژه اطلاعات طراحی خود را به اشتراک می گذاشتند، مؤسسه املاک الاید شاهد روند تدارکات گسترده ای شده بود.