به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان»، با گسترش شهرها، سیلاب‌ها گسترش یافته‌اند، زیرا زیرساخت‌های شهری نمی‌توانند نیازهای زه کشی زمین‌هایی را که هموار شده است، را پاسخ دهند. برای مثال، ایالات متحده آمریکا از نظر آمادگی و امکان وقوع سیل به این‌گونه است که زمین‌های مسطح، مناطق بسیار توسعه یافته مانند هوستون، تگزاس آب را در حالی‌که جایی برای رفتن ندارند، رها می‌کنند. پیش‌بینی افزایش سطح دریا خیابان‌ها، ساختمان‌ها و تونل‌های مترو در شهرهای ساحلی مانند "منهتن" را به خطر می‌اندازد. علاوه بر این، سدهای قدیمی در سیلاب‌ها مستعد شکستن هستند، که منجر به یک نوع ویرانی می‌شود که در منطقه "نیواورلئان" پس از طوفان کاترینا دیده شد.
با وجود همه این مسائل، هنوز هم برای مقابله با این پدیده ویرانگر امید وجود دارد. در ژاپن، انگلستان، هلند و سایر کشورهایی که پایین‌تر از سطح دریا قرار دارند، معماران و مهندسین شهری، تکنولوژی‌های امیدوار کننده‌ای برای کنترل سیل ها ایجاد کرده اند، این دقیقا چیزی است که نشان می‌دهد "مهندسی" نیز می‌تواند زیبا باشد. کافیست نگاهی به سد رودخانه "تامز"  در کشور انگلستان بیاندازید، این‌گونه به‌نظر می‌رسد که این طراحی جایزه "پریتزکر" معماری مدرن را برنده شده است.

سد "تامز" (Thames) در کشور انگلستان

در انگلستان، مهندسین سدی نوین و متحرک برای جلوگیری از سیل در امتداد رودخانه "تامز" طراحی کرده‌اند. این سد از فولاد توخالی ساخته شده، به این صورت که دروازه‌های آب در نوار "تامز" به‌طور معمول باز می‌شود تا مسیر عبور کشتی‌ها فراهم شود. سپس، در صورت نیاز، دروازه‌های آب متوقف می‌شوند تا آب را از طریق جریان آب از بین ببرد و سطح امنیت رودخانه "تامز"را حفظ کند.

بازوی های هیدرولیک که به بدنه‌های براق و فولادی متصل اند دروازه غول پیکر را باز و بسته می‌کنند. همچنین در موقعیت کم آب قسمتی از دریچه ها باز است و اجازه می‌دهد مقداری آب در زیر سد جریان یابد.

دروازه‌های سد "تامز" بین سال‌های 1974 تا 1984 ساخته شد و برای جلوگیری از سیل بیش از 100 بار بسته شده است.

سد "واترگیت" در کشور ژاپن

کشور ژاپن جزیره‌ای است که در اطراف آب قرار دارد و سابقه طولانی در وقوع سیل دارد. به‌طور کلی، مناطق ساحلی و به ویژه مناطق در امتداد رودخانه‌های خروشان در کشور ژاپن در معرض خطر وقوع سیل قرار دارند.

به‌منظور حفاظت این مناطق از سیل، مهندسین ژاپنی، سیستمی پیچیده از کانال‌ها و قفل‌های دروازه ورودی را توسعه داده‌اند. پس از وقوع یک سیل فاجعه‌بار در سال 1910، کشور ژاپن اکتشاف راه‌هایی برای حفاظت از بخش‌هایی از "کیتا" در توکیو که در سطح پایین‌تر از دریا هستند، را شروع کرد.

دروازه سد زیبای "لاوابوچی" (Iwabuchi Floodgate) در سال 1924 توسط آکیرا آیاما "Akira Aoyama"، معمار ژاپنی که در کانال پاناما نیز کار کرده، طراحی شده است. این سد در سال 1982 منحل شد، اما چشم‌انداز قابل توجهی از آن باقی مانده است. سد جدید، با برج‌های مربعی محافظ در ساقه‌های بلند، پشت سد قدیمی بالا می‌رود.

"موتورهای هدایت‌کننده آب اتوماتیک" موجب تقویت بسیاری از دروازه‌های آب که در کشور ژاپن درمعرض سیل قرار دارند، شده است. فشار آب نیرویی ایجاد می‌کند که در صورت نیاز، گیت‌ها را باز و بسته می‌کند. موتورهای هیدرولیکی برای فعالیت به برق نیازی ندارند، بنابراین آن‌ها تحت تأثیر قطعی برق که امکان وقوع آن در طول طوفان وجود دارد، قرار نمی‌گیرند.

سد "Oosterscheldekering" در کشور هلند

کشور هلند همواره با دریا برخورد داشته است. از آن‌جایی‌که 60 درصد جمعیت این کشور زیر سطح دریا زندگی می‌کنند، وجود سیستم‌های کنترل سیلاب قابل اعتماد مساله‌ای ضروری در این کشور است. بین سال‌های 1950 و 1997، کشور هلند اقدام به ساخت "دلتا ورکس" (Delta Works) کرد که شبکه پیچیده‌ای از سدها، آبگیرها، موانع، آب‌بندها و موانع جریان طوفان است.

یکی از چشم‌گیرترین پروژه‌های "دلتا ورکس"، سد جریان طوفان"Scheldt"  شرقی یا "Oosterschelde" است. کشور هلند به جای ساختن یک سد معمولی، سدی با دروازه‌های متحرک ساخت.

پس از سال 1986، زمانی کهOosterscheldekering" " (کرینگ به معنی سد است) تکمیل شد، ارتفاع جزر و مد از 3.40 متر به 3.25 متر کاهش یافت.

سد طوفان "Maeslant" در کشور هلند

مثال دیگری از "دلتا ورکس" در کشور هلند ""Maeslantkering ( به معنای سد (Maeslant   است.

این سد در سال 1997 تکمیل شد، که یکی از بزرگ‌ترین سازه‌های متحرک در جهان است. زمانی‌که سطح آب افزایش یابد، دیوارهای هوشمند بسته می‌شوند و آب مخازن را در امتداد سد پر می‌کنند. وزن آب، دیواره‌ها را به طور قابل توجهی به طرف پایین هل می‌دهد و از عبور آب جلوگیری می‌کند.

سد ""Hagestein Weir در کشور هلند

این سد که در سال 1960 تکمیل شده است، یکی از سه سد متحرک در امتداد رود "راین" در کشور هلند است. این سد دو دروازه طاق‌دار عظیم برای کنترل آب و هم‌چنین تولید برق در رودخانه "لک" در نزدیکی روستای "Hagestein" دارد.

سدها و موانع آب مانند ""Hagestein Weir، به مدل‌هایی برای کنترل آب برای مهندسین در سراسر جهان تبدیل شده‌اند. از موانع طوفان در ایالات متحده نیز به مدت طولانی از دروازه‌ها برای کاهش سیل استفاده شده است. به عنوان مثال، مانع طوفان فاکس در جزیره آیلند از سه دروازه و پنج پمپ استفاده شده، که از یک سری خاکریزها، برای محافظت از شهر پراویدنس، پس از طوفان شنی قدرتمند در سال 2012 استفاده کرد.

سد "MOSE" در شهر ونیز

ونیز در کشور ایتالیا، با کانال‌های معروف و گندولاهای نمادین خود (نوعی قایق برای عبور در کانال‌ها) ، به عنوان یک محیط آبی شناخته شده است. هر چه رو به جلو می‌رویم حیات آن، با گرم شدن کره زمین، بیشتر تهدید می‌شود.

پروژه "Modulo Sperimentale Elettromeccanico" یا "MOSE"، مجموعه‌ای از 78 سد است که می‌توانند به صورت گروهی و یا انفرادی در طول تالاب باز و بسته شوند و آب فزاینده دریای آدریاتیک را کاهش دهند.

جایگزین برای کیسه‌های شن و ماسه

رودخانه ادن (Eden) در شمال انگلستان تمایل به سرریز کردن سدهایش دارد، به همین دلیل شهر "اپلبی" در "وست‌مورلند" به گونه‌ای تنظیم شده که آن را با یک مانع ساده که می‌تواند به آسانی بالا و یا پایین بیاید، کنترل کند.

در ایالات متحده، راه حل‌های سیلاب‌های احتمالی اغلب شامل کیسه‌های شن (کیسه‌های مملو از شن)، ماشین آلات سنگین که توده‌های شن را در سواحل اقیانوس ایجاد می‌کنند، که در مواقع اضطراری، خاک‌ریزهای موقتی ساخته می‌شود. کشورهای دیگر این تکنولوژی را در برنامه‌های ساختمانی خود قرار داده‌اند.

حال با توجه به مواردی که گفته شد، این سوال به‌وجود می‌اید که آیا راه حل‌های مهندسی ایالات متحده آمریکا برای کنترل سیل می‌تواند تکنولوژی پیشرفته‌تری باشد؟