عصر ساختمان- وقوع سیلاب در امامزاده داوود واقع در حریم غربی تهران، زنگ هشدار درباره ضعف پایتخت مقابل رخدادهای طبیعی را به صدا درآورد. چند دقیقه بارش در یکی از حوضههای آبریز واقع در حاشیه شهر تهران در حالی به سیل مرگبار منجر شد که حتی برای گروهی از شهروندان میانسال و کهنسال که تجربه سیل سال ۶۶ تجریش را از سر گذرانده بودند، چنین رخدادی قابل پیشبینی بود. پاسخ به این معمای بزرگ که چرا بارش باران به جای اینکه سرمنشأ برکت و طراوت برای شهر باشد، به عاملی مرگبار بدل شده است، از طریق بررسی نقیصههای مدیریتی در مجموعه شهری تهران شامل پایتخت و شهرهای حومه صورت گرفته است. این بررسی از دلایل چهارگانهای که تابآوری ابرشهری مثل تهران در برابر سیل را کاهش داده است، پرده برمیدارد.
به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از دنیای اقتصاد، بامداد پنجشنبه، ششم مردادماه حوالی ساعت 1:20 دقیقه بارش شدید باران به مدت حدود 20 دقیقه در حوضه آبریز بالادست امامزاده داوود که یکی از حوضههای فرعی محدوده رود کن به شمار میآید، به جاری شدن سیل مرگبار در این نقطه منجر شد؛ سیلی که بر اساس گزارشهای رسمی تا لحظه نگارش این گزارش 9 نفر از هموطنان جان باخته، 12 نفر مصدوم و 16 نفر مفقود شدند.
برآورد اولیه از حجم بارش 27 میلیمتری در این نقطه از یکسو و شیب میانگین 35 درصد از بالا تا پایین حوضه آبریز مذکور که در برخی مقاطع به 75 درصد نیز میرسد، نشان میدهد وقوع سیل دور از ذهن نبوده است، اما پیشبینی تمهیداتی برای کاهش خسارت آنطور که انتظار میرود صورت نگرفته بود؛ موضوعی که سبب شد ساکنان حریم شمالغربی تهران برای دومین بار در سده گذشته، سیلی مرگبار را تجربه کنند. پیشتر و در سال 1333 نیز امامزاده داوودنشینها قربانی سیلاب شده بودند.