به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از اخبار ساختمان، در طی ده سال گذشته، اجاره بهای مسکن در تهران رشد چشمگیری را تجربه کرده و گفته می شود از سال 91 تا 1400، نرخ اجاره بها رشد 540 درصدی داشته است. این رشد، علاوه بر افزایش مبلغ ودیعه است که معمولاً سال به سال افزوده می شود.

در حال حاضر اجاره بهای مسکن در کل کشور یکسان شده و زندگی در تهران و شهرستان فرق چندانی ندارد. اجاره یک واحد مسکونی بخش زیادی از درآمد خانوار را به خود اختصاص می دهد و این موضوع، دیگر ربطی به شهر محل زندگی ندارد. حتی اشتغال چند نفر از اعضای خانواده نیز برای پوشش هزینه های مسکن کافی نیست.

اجاره مسکن: امید به ساماندهی در سال 1403

خرید مسکن که مدت هاست از دسترس مردم دور شده و اجاره واحد‌های مناسب نیز، دیگر امکان پذیر نیست. تورم اجاره بهای مسکن در برخی از شهر‌های کشور مانند تهران، به قدری بالا رفته که حتی از حداقل دستمزد مصوب نیز پیشی گرفته است. به عبارت دیگر برای اجاره یک واحد کوچک در مرکز تهران که برای زندگی چهار نفر مناسب باشد، باید به اندازه حداقل دستمزد که هشت میلیون تومان است، اجاره پرداخت شود.

گفته می شود که اجاره بها در طی سال های 91 تا 1400 با رشد 540 درصدی مواجه شده است. در واقع این رشد مربوط به مبلغ اجاره برای هر متر مربع بنای مسکونی است.

مسکن در هفت سال، 963 درصد افزایش قیمت داشته است

مرکز آمار ایران در گزارش اخیر خود عنوان کرده که در سال 90، متوسط مبلغ اجاره ماهانه به اضافه سه درصد ودیعه ای که برای اجاره یک متر بنای مسکونی پرداخت می شد، برابر با 13 هزار و 888 تومان بوده است. این شاخص سال به سال افزایش پیدا می کند. مثلا در سال 91، این قیمت به متری 22 هزار و 112 تومان رسیده است.

در سال 99 که رشد قیمت اجاره بها بسیار بالا بود و فشار زیادی به مستاجران وارد کرد، این مبلغ به متری 63 هزار تومان رسید. اما وضعیت در سال 1400 بغرنج تر شد و به ازای هر متر مربع واحد مسکونی در تهران، باید مبلغ 89 هزار تومان اجاره پرداخت شود. با توجه به آمار‌های موجود می توان گفت که در طی این 10 سال، رشد 540 درصدی در شاخص اجاره بها رخ داده است.

البته در طی دو سال اخیر نیز رشد فراوانی را در بازار اجاره مسکن شاهد بودیم و اصلاً بعید نیست که اجاره هر متر از 100 هزار تومان عبور کرده است.

مستاجران در تنگنا: اجاره های سنگین، دلاری و سکه ای

یکی دیگر از شاخص هایی که با توجه به آن می توان میزان دسترسی خانوار به مسکن را بررسی کرد، نسبت درآمد به متوسط قیمت مسکن است. در طی 10 سال، این شاخص با تغییرات زیادی مواجه بوده است.

مثلا این نسبت در سال 91 و در نقاط شهری، نزدیک به 6.3 درصد بوده است. در سال بعد، این شاخص رشد کرد و به 6.9 درصد رسید. در سال 92 نیز با کاهش این شاخص مواجه بودیم و این عدد به 5.9 درصد رسید. به این معنی که در سال 92، امکان خرید مسکن با توجه به درآمد خانوار مهیاتر بود.

تا چهار سال این روند نزولی ادامه پیدا کرد. به نحوی که در سال 96، شاخص مزبور به عدد 4.4 درصد رسید که نشان از وضعیت سالم بازار مسکن می داد. اما این آرامش قبل از طوفان دیری نپایید و با شروع سال 97، جهش قیمت مسکن رخ داد.

دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا شد و برجام را به شکل یک طرفه لغو کرد و ناگهان اقتصاد ایران با بحران مواجه شد. از آن زمان به بعد، درآمد مردم به شکل چشمگیری در برابر قیمت ها، کم آورد.

پیش بینی وضعیت وخیم بازار مسکن در سال 1403

در سال 97، نسبت قیمت مسکن به درآمد خانوار‌های تهرانی به عدد 5.5 رسید و رشد چشمگیری داشت. هر سال بر این عدد افزوده شد، به نحوی که حالا به 10.3 درصد رسیده است. آخرین آمار‌ها نشان می دهد که شاخص مزبور با کاهش 0.2 درصدی، به عدد 10.1 درصد رسیده!

بار‌ها اعلام شد که سهم مسکن از سبد هزینه های خانوار به طرز هشداربرانگیزی افزایش پیدا کرده است. در حال حاضر، به طور میانگین 36 درصد هزینه های خانوار صرف مسکن می شود. این عدد برای ساکنان پایتخت 50 درصد است. استاندارد‌های جهانی می گویند که این عدد نباید بیش از 30 درصد باشد و در صورت وقوع، نشان می دهد که سطح رفاه خانوار جالب توجه نیست.

نگاه به آینده نیز بدبینانه است. گرچه هنوز رقم دقیق دستمزد‌ها مشخص نیست، اما به نظر نمی آید که درآمد خانوار به سطح تورم مسکن و اجاره بهای آن برسد.