به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان»، بیشتر مطالعه ها در این زمینه نشان می دهند که توزیع این چنین فضاهایی معمولا بیشترموجب منفعت جامعه ی مرفه می شود. دسترسی به فضای سبز ازین رو به عنوان یکی از موضوعات عدالت اجتماعی مطرح می شود. بسیاری از شهرهای ایالات متحده برنامه های راهبردی در پی گرفته اند تا بتوانند میزان تامین فضای شهری را افزایش دهند، مخصوصا در محله هایی که از نظر کمیت و کیفیت پارک ها ضعیف است. این برنامه های راهبردی شامل ایجاد فضای سبز در قسمت های باقی مانده ی شهری و استفاده ی مجدد از زیرساخت حمل و نقل منسوخ و یا بدون استفاده می‌باشد. برنامه های راهبردی مشابه نیز در شهرهای چین مورد استفاده قرار گرفته است که کنترل دولتی بیشتری در تامین زمین در این کشور در نظر گرفته شده است اما انگیزش های بازاری مشابه برای سبزسازی محیط شهری در نظر گرفته شده است. اما در هر دو زمینه، برنامه های راهبردی سبز سازی شهری ممکن است متناقض باشد. در حالی که معیار جدید فضای سبز برای مشکلات موضوعات عدالت زیست محیطی، میتوانند جذابیت شهری و سلامت زیست محیطی را ایجاد کرده و همچنین ممکن است هزینه های مسکن سازی و ارزش مالکیت را نیز افزایش دهد.
در کشور ما تا حدودی این مساله متفاوت است. با توجه به اینکه تفریحات خانوادگی قشر متوسط و خانوارهای کم درآمد به حضور در پارک ها ختم می شود، باید سیاست گذاری های متفاوتی در جایگذاری و تجهیز پارک ها در ایران در نظر داشت. به طور مثال شهرداری تهران با ایجاد بوستان ولایت قشر عظیمی از خانوار های جنوب تهران را در روزهای تعطیل به آنجا کشاند و با ایجاد مراکز تفریحی و فرهنگی خلا وجود چنین مراکزی را رفع کرد.
در نهایت، این موضوع میتواند موجب به نوسازی و جابجایی در بسیاری از سکونت گاه ها در مکان هایی شود که برنامه های سبز سازی فضای شهری در آن جا اجرا شده اند. برنامه ریزهای شهری، طراحان، و اکولوژیست ها ازین رو باید بر روی برنامه های راهبردی فضای سبز شهری متمرکز شوند که به اندازه ی کافی فضای سبز ایجاد کرده و ازین رو بتواند به صورت شفاف از پایداری های اجتماعی و زیست محیطی پشتیبانی کند.