عصر ساختمان- تردد با خودرو در دو تونل شهری پایتخت که یکی در دوره قبل و دیگری در دوره کنونی مدیریت شهری به بهره‌برداری رسیده است، نشان می‌دهد عملکرد مدیران شهری دست‌کم در امور ترافیکی بیش از اینکه از یک نقشه واحد و دستورالعمل و ضوابط مشخص و لازم‌الاجرا پیروی کند، از سلیقه تبعیت می‌کند.
به گزارش پایگاه خبری«عصرساختمان» به نقل از دنیای اقتصاد، البته ممکن است هر کدام از مدیران دوره قبل یا دوره کنونی مدعی شوند که طبق ضوابط عمل کرده‌اند، در حالی که با توجه به تفاوت نتیجه عملکرد، اثبات صحت این مدعا دشوار است.
شواهد نشان می‌دهد شکل بهره‌برداری از دو تونل موسوم به «نیایش» و «آرش اسفندیار» واقع در شمال تهران که دسترسی‌های شرقی – غربی در این محدوده را تکمیل می‌کنند، متفاوت است. تونل نیایش که در دوره قبلی مدیریت شهری افتتاح شده، به حداقل علائم و تجهیزات ضروری مجهز است و خودرو سواران در زمان تردد در این تونل با توجه به وجود تابلوهای راهنمای مسیر مشکلی در زمینه مسیریابی در قطعه دو شاخه این تونل ندارند. تونل نیایش همچنین به دوربین کنترل سرعت مجهز است و این دوربین‌ها به شکلی قرار گرفته که کاملا در معرض دید رانندگان قرار دارد و در نتیجه آنها را از تردد با سرعت غیرمجاز منصرف می‌کند. از طرفی سرعت مجاز تردد در تونل نیایش بارها در مقاطع مختلف تونل اعلام شده است.
این در حالی است که در تونل آرش اسفندیار اولا دوربین‌های کنترل سرعت به شکل مشهود و در معرض دید رانندگان قرار نگرفته و در نتیجه حتی اگر این دوربین‌ها وجود دارد، بازدارندگی از سرعت غیرمجاز ندارد. سرعت مجاز در این تونل نیز در ورودی اعلام شده اما در داخل تونل هیچ علامتی از تکرار و یادآوری سرعت مجاز مشاهده نمی‌شود. نقص دیگر تونل آرش این است که داخل تونل، تابلوی راهنمای مسیر در دوراهی تونل تعبیه نشده است. تونل آرش ظاهرا به دلیل محدودیت‌های عملیات عمرانی، در میانه مسیر دو شاخه می‌شود و این در حالی است که هر دو شاخه به یک خروجی منتهی می‌شوند. اما در مقطع دو شاخه شدن تونل کوچکترین تابلوی ساده راهنمایی و معرفی مسیر قرار نگرفته و همین مساله موجب می‌شود کسانی که برای اولین بار وارد تونل می‌شوند، دچار سردرگمی در انتخاب مسیر شوند و به شکل ناگهانی سرعت خود را کاهش دهند.
این کاهش سرعت ناگهانی ناشی از فقدان تابلوی راهنمای مسیر خطر تصادف داخل تونل را افزایش می‌دهد و در نهایت رانندگان ناگزیر هستند بدون اطلاعات کافی یکی از دو شاخه را انتخاب کنند. البته کسانی که برای بار دوم یا بیشتر وارد تونل آرش می‌شوند خبر دارند که هر دو شاخه به یک معبر منتهی می‌شود، اما این موضوع توجیه مناسبی برای اینکه از نصب تابلوی کافی داخل تونل غفلت شده، نیست.
نتیجه این مشاهدات ترددکنندگان در دو تونل شهری مذکور این است که مدیریت شهری نسبت به تجهیز تونل آرش دست‌کم به اندازه تونل‌های نیایش و حتی توحید و رسالت، اهتمام نداشته است. درس دیگری که از این مقایسه می‌توان گرفت این است که شهروندان تفاوتی میان دوره‌های مدیریت شهری قائل نیستند و برای آنها مهم این است که مسیر اداره شهر در هر دوره نسبت به دوره گذشته بهبود پیدا کند و شاهد عقبگرد در عملکرد مدیریت شهری نباشند؛ عقبگردی که ظاهرا در تجهیز تونل آرش نسبت به تونل‌های قبلی تهران قابل رصد است.
