به گزارش  پایگاه خبری«عصرساختمان» به نقل از مهر، مرتضی شریفی، عضو پیشین شورای عالی جنگل و مولف کتاب «پارک سازی و مدیریت پارک های جنگلی با رویکرد توسعه اکوتوریسم» در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: چند روز گذشته امضای تفاهم نامه همکاری وزارت جهاد کشاورزی و شهرداری تهران برای مدیریت بهره وری و نگهداری پارک های جنگلی و توسعه فضای سبز  رسانه ای شد. پارک جنگلی های تهران تنها پارک هایی نبوده اند که به شهرداری برای مدیریت واگذار شده است. پارک‌های دیگری در شهرهای دیگر هم هستند که در اختیار شهرداری قرار گرفته‌اند، اما این واگذاری‌ها منجر به نتیجه مطلوب برای کشور نشده است.

شریفی یادآور شد: نخستین تجربه مربوط به واگذاری پارک جنگلی به شهرداری را مربوط به دوران شهرداری کرباسچی است که به محض تفاهم بین سازمان جنگل‌ها و شهرداری، در دل پارک جنگلی ویلایی برای اهداف شهرداری ساخته شد.

وی تصریح کرد: در پارک‌های جنگلیِ دست کاشت، آلودگی صدا حداکثر 10 دی سی بل است اما در پارک شهری می تواند تا ٨� دی سی بل هم برسد. وقتی پارک‌ها در اختیار شهرداری ها قرار می گیرند این محیط‌ها از هدف اصلی خود دور می‌شوند و حفظ تنوع گونه‌ای ‌ در حاشیه قرار می‌گیرد.

عضو پیشین شورای عالی جنگل هشدار داد:  همواره متعاقب واگذاری، مدیریت پارک صرفا به سمت استقرار رستوران و بوفه هدایت می شده است. در کل و بویژه در امور پارک ها هرگز اجازه نمی‌دادیم وزارت جهاد کشاورزی در امور فنی دخالت کند. طبق قانون مالک عرصه‌های طبیعی کشور به نمایندگی از دولت، سازمان جنگل‌ها است و حضور شخص وزیر جهاد کشاورزی در کلید خوردن سری دیگر از حراج منابع طبیعی شبهه برانگیز بوده و محلی از اعراب ندارد.

شریفی تصریح کرد: حفاظت از پارک‌های جنگلی وظیفه شهرداری نیست. اگر وظیفه شهرداری مدیریت پارک طبیعی است، سازمان جنگلها با این ساختار عریض و طویل چه کاری انجام می‌دهد؟ شهرداری با آن همه گرفتاری‌های شهری چگونه می‌خواهد وظایف دستگاه‌های عریض و طویلی مثل سازمان جنگل‌ها را به عهده بگیرد؟ تجربه چند دهه ای نشان می دهد که شهرداری فقط روی مناطق تفرجی پارک سرمایه گذاری می‌کند و به این شکل در قبال سودی که به دست می آورد دیگر نقش های اصلی پارک های جنگلی به فراموشی سپرده شود.

وی با بیان این که تجربه واگذاری پارک‌ها نشان می‌دهد که هیچ‌گاه این واگذاری‌ها موفق نبوده تاکید کرد:‌ مشخص نیست با کدامین ارزیابی و تحلیل تجربیات گذشته این فکر انحرافی را از زباله دانی بیرون کشیده و ترویج دوباره می‌کنند.

مولف کتاب «پارک سازی و مدیریت پارک های جنگلی با رویکرد توسعه اکوتوریسم»  یادآور شد: خاطرم است زمانی که در دفتر پارکها در چالوس بودیم متقاضی پارکی در قم ، دستور رئیس وقت سازمان جهت واگذاری را همراه کتابچه به دفتر ارایه کرد، جلسه فوق العاده کمیته تشکیل شد و اینجانب به عنوان کارشناس مسئول امور پارک ها با ذکر دلایل فنی و ... کلیات را رد کردم. مدیرکل که انسان ساده ای بود و از ته دل علاقمند به رئیس، دستور رئیس سازمان را یاد آور شده و گفتند دستور صریح است و من واگذار می‌کنم. گفتم اگر چنین کنی من اعلام جرم می کنم و دادش در آمد که تو مرا تهدید می کنی و بحث مغلوبه شد جلسه بهم خورد! به اطاق خود پناه بردم و هنوز نیم ساعت نشده بود مدیرکل زنگ زد که حق باشماست. جوابیه تنظیم کن تا امضاء کنم. گویا گزارش جلسه را تلفنی به رئیس سازمان ارائه  کرده بودند و ایشان دستورشان را پس می‌گیرند.

شریفی در پایان گفت: بعد از این بیش یک دهه در آن دفتر خدمت کردم و هرگز دستور که هیچ، توصیه یا خواهش هم برای وارونه نمایی مباحث فنی نداشتیم. حال سوال این است که در این تصمیم، شخص وزیر و یا امور پارک های معاونت جنگل و شورایعالی کجای کار بوده اند. چه در این تصمیم سازی سهیم بوده اند یا در مقابل آن سکوت اختیار کرده باشند، نقطه سیاهی است که جنگلبان آنرا فراموش نخواهند کرد.