به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از دنیای اقتصاد، متاسفانه در کشور ما منابع آماری بسیار ضعیف است. یکی از دلایل عقب‌ماندگی اقتصادی یا حتی اجتماعی و سایر حوزه‌های ما، نداشتن آمار دقیق و قابل استناد است. در بخش مهمی مثل مسکن باید آمارها به‌روز و به‌ ثانیه و دقیقه باشد، اما متاسفانه می‌بینیم که هنوز آمار مهمی مثل آمار خانه‌های خالی مربوط به سه سال پیش است.

تولید مسکن در شش هفت سال گذشته، بین 40 تا 45 درصد کاهش پیدا کرده است. بنابراین وقتی که تولید مسکن 40 تا 45 درصد کاهش یافته، احتمال افزایش تعداد خانه‌های خالی کمتر می‌شود. به نظر من تعدادی از این خانه‌های خالی به بازار باز گشته است.

باید توجه داشت که عمده این خانه‌های خالی در حاشیه شهرها و محله‌هایی بوده که تقاضای مصرفی یا تقاضای سرمایه‌ای در آن مناطق وجود ندارد. این مناطق به نوعی آب، برق، گاز، مترو، مدرسه، مسجد یا امکانات رفاهی لازم را برای سکونت ندارند.

جاماندگان خرید مسکن در سال‌های 97 و 98 به دلیل رشد نامتعارف قیمت، که از مرز صد درصد در شهرهای بزرگی مثل تهران عبور کرد، بخشی از خانه‌های حاشیه شهرها را خریداری کرده‌اند. ولی در بخش دیگری از خانه‌های خالی- مثلاً در استان تهران که 500 هزار خانه خالی داشتیم- حدود 250 تا 300 هزار مورد از خانه‌ها داخل شهر تهران قرار دارند. بخش عمده‌ای از این واحدها خانه‌های لوکس و مدرن و با متراژهای بالا در مناطق شمالی شهر هستند که اگر وارد شبکه توزیع هم شوند، دهک‌های ضعیف و متوسط قدرت اجاره‌ کردن انباری‌ این خانه‌ها را هم ندارند.

بنابراین تزریق این خانه‌ها به شبکه بازار برای دهک‌های ضعیف و متوسط خیلی موثر نیست. اما خطری که این خانه‌ها برای جامعه و بازار مسکن دارند این است که به دلیل افزایش روزبه‌روز قیمت‌شان و موجی که سوداگران ایجاد می‌‌کنند، مثلاً رده قیمت آپارتمان‌های بالای 500 یا 600 متر در سال 97، در نقاط شمالی تهران، 45 تا 50 میلیون تومان در هر متر مربع بوده است، اما الان از 80 تا 90 میلیون تومان صحبت می‌کنند که باز هم خریداری ندارد. با وجود این، موج روانی‌اش در سطح شهر تهران در خیابان‌های یاخچی‌آباد، نازی‌آباد، انقلاب، سعادت‌آباد، سهروردی و... به عنوان یک الگو تاثیر سوداگرانه خود را می‌‌گذارد.

اما نکته تخصصی و مهم‌تر از همه این است که ما 23 میلیون واحد مسکونی در کشور داریم و تقریباً 2 میلیون و 400 هزار واحد خالی؛ این یعنی تقریباً 10 درصد خانه‌های کشور خالی هستند و خالی‌ بودن 10 درصد خانه‌ها در کشور تقریباً به استاندارد جهانی نزدیک است. استاندارد جهانی بین پنج تا هفت درصد است.