به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از ایلنا، چند ماهی می‌شود که تیغ بولدوزرهای گماشته از سوی دانشگاه الزهرا در پی تخریب خانه‌های مردمی در ده‌ونک هستند که پدران و مادرانشان از سال 1317 و به خاطر احداث کارخانه شماره 5 راه‌آهن در آنجا ساکن شده‌اند.

تاکنون صحنه‌های دردناکی از ساکنان بی‌پناه که با دست‌های خالی در پی دفاع از حق سرپناه خود هستند منتشر شده است. به‌علاوه خبر این اتفاق از سوی فعالین شهری منعکس و پیگیری شده است.

مساله بلاتکلیفی وضعیت ثبت و سند منازل ساکنان در طی 8 دهه‌ای که از عمر محله می‌گذرد، عموما محل مناقشه بوده است. با این حال، طی مقاطع مختلف از سال 82 به این‌سو، موضوع تصرف زمین‌ خانه‌های ساکنان این محله از سوی دانشگاه مطرح شده و طی چند ماه اخیر هم، تعدادی از منازل تخریب و تعدادی نیز در آستانه تخریب قرار دارند.

در همین رابطه با طاهره فاضلی (فعال شهری و عضو مجمع حق بر شهر باهمستان) گفتگویی داشته‌ایم. وی در ابتدای بحث در توضیح پیشینه این محله، گفت: محله در سال 1317 و با احداث کارخانه شماره 5 راه آهن و خانه‌های کارگری اطرافش، در زمین‌های هبه شده از سوی مستوفی‌الممالک به رضاشاه ایجاد شد. علت احداث خانه‌ها به گفته اهالی این بوده که در آن زمان تپه‌های ده‌ونک فاصله زیادی با تهران داشته و رفت و آمد هر روزه برای کارگران سخت بوده است.

به خاطر هزینه‌های بالای کارشناسی و عدم استطاعت مالی برای به‌کارگیری وکیل، ساکنان تاکنون نتوانسته‌اند زمین‌هایشان را به ثبت برسانند

وی در مورد مساله واگذاری خانه‌ها به کارگران گفت: چنانکه اهالی می‌گویند در آن زمان قول واگذاری خانه، به کسانی که بیش از مدت زمان مشخصی ( حدود ده سال) در خانه‌ها ساکن شوند داده شده، و حتی به صورت تدریجی از دستمزد ماهیانه برخی کارگران بابت واگذاری مبالغی کسر ‌شده است. به همین دلیل در طی سال‌های پیش و پس از انقلاب، دستوراتی از سمت شخص شاه، برخی وزرا مانند محمود حجتی وزیر راه و ترابری سابق و فتوایی از طرف آیت‌الله موسوی اردبیلی به عنوان مرجع تقلید برای واگذاری‌ زمین‌ها به ساکنان داده شده است. به رغم این مسائل و تلاش‌های ساکنان، به خاطر هزینه‌های بالای کارشناسی و ایجاد تیم حقوقی قدرتمند، و عدم استطاعت مالی برای بکارگیری وکیل، ثبت سند زمین‌ها به جایی نمی‌رسد. با این وجود، در تمام این سال‌ها، قبض آب، برق، گاز و... به نام خود اهالی آمده است.

اختلاف نظر بر سر حدود زمین‌های وقفی بین دانشگاه و ساکنان محله

عضو مجمع حق بر شهر باهمستان اظهار داشت: در سال 1382، دانشگاه الزهرا، پیگیری‌هایی را برای توسعه دانشگاه با استناد به وقفنامه مستوفی‌الممالک انجام می‌دهد که بر سر حدود زمین‌های وقفی میان دانشگاه و ساکنان اختلاف نظر است؛ ساکنان معتقدند در اصل این وقفنامه قطعه زمین مشجر و محصور (که اشاره به همان زمین کارخانه بوده) به دانشگاه وقف شده است و صحبتی از زمین‌های متعلق به خانه‌های سازمانی و کارگری نبوده است.

وی اظهار داشت: در سال 94 پیگیری این مساله از طرف دانشگاه با شدت بیشتری به جریان می‌افتد و اخطاریه‌ای برای مردم صادر می‌شود که بر مبنای آن می‌بایستی زمین‌ها را واگذار کنند. هم‌چنین به ساکنین گفته شده که باید معادل اجاره‌خانه‌ها در بین سال‌های 82 الی 94 را به دانشگاه پرداخت کنند.

فاضلی خاطرنشان ساخت: از سال 94 به این سو، دانشگاه گاه به طور خاموش و گاه علنی با پیشنهاد مبالغی بین 50 الی 100 میلیون تومان در تلاش برای راضی ساختن مردم جهت واگذاری خانه‌ها و ترک محله بوده است.

بسیاری از ساکنان سه سال است که از ترس از دست دادن خانه‌هایشان هیچ‌گاه خانه را خالی نگذاشته‌اند

این فعال شهری با اشاره به آخرین تحولات پیرامون وضعیت ساکنان بیان داشت: یکی از اهالی می‌گوید بسیاری از ما سه سال است از ترس از دست دادن خانه‌هایمان هیچگاه خانه را خالی نگذاشته‌ایم. با این حال، صبح روز 27 مرداد در حالی که اهالی در خانه‌هایشان خواب بودند، تهدید دانشگاه عملی شد. تخلیه اجباری و تخریب‌های اضطراری با حضور یگان ویژه، بستن خیابان‌های محله، بیدار کردن مردم و بیرون کشیدنشان از خانه‌ها، اجبار آنها به تخلیه در چند ساعت و انتقال اثاثیه برخی از افراد که جایی برای اسبابشان نداشتند به مسکن مهر پردیس در همین روز اتفاق افتاد که مشکلات جسمی و روحی بسیاری برای ساکنین خانه‌ها و سایر اهالی به جا گذاشت.
درب بسیاری از خانه‌ها رو به خرابه‌ها باز می‌شود

عضو مجمع حق بر شهر باهمستان در پایان، گفت: از 27 مرداد به این سو شرایط محله بد و تاسف‌بار شده است. به گونه‌ای که درب بسیاری از خانه‌ها رو به خرابه‌ها باز می‌شود و اهالی در سایه تهدید و ترس زندگی می‌کنند.