عصر ساختمان: اولالیکان جیفوس، معمار نیجریه ای، طرحی خلاقانه از زاغه‌نشینی در شهر لاگوس نیجریه ارائه کرده است تا به این وسیله استانداردهای پایین زندگی در مناطق محروم این شهر را به تصویر بکشد. «منطقه‌ی زاغه‌نشین» نامی است که اغلب به خانه‌های ساخته‌شده در حاشیه شهر اطلاق می‌شود. در این مناطق معمولاً هیچ دسترسی به زیرساخت‌های اساسی مانند آب آشامیدنی تمیز، برق و سیستم دفن زباله وجود ندارد.
به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از رویدادهای معماری، در این ایده با عنوان «ابر زاغه‌های شهری»، مناطق زاغه‌نشین حاشیه شهر به برج‌های بلندی در مرکز لاگوس-بزرگترین شهر نیجریه- منتقل‌شده‌اند که کانون عمده‌ی فعالیت‌های صنعتی و تجاری این کشور است.
جیفوس در مصاحبه با مجله‌ی دیزین می‌گوید:
« در این طرح، موقعیت‌های ویژه و بسیار پرطرفدار املاک لاگوس در کنار برج‌های مسکونی مرتفعی قرار دارند که مردم فقیر حاشیه‌نشین در آن زندگی می‌کنند. به‌این‌ترتیب، محرومان جامعه با به تصویر کشیدن ناکجاآبادی که در آن از امکانات اولیه زندگی مانند سیستم دفع فاضلاب مناسب، برق، خدمات پزشکی و ارتباطات مدرن محروم بوده‌اند، موردتوجه قرار می‌گیرند.»
او در این پروژه، برج‌های استوانه‌ای عظیمی طراحی کرده که پوشش‌های مختلفی از مصالح مانند فلز موج‌دار و ورق‌های پلاستیک در آن‌ها به‌کاررفته است. این برج‌ها با شبکه‌ای از مسیرهای مدور پیاده‌رو شبیه به ترن هوایی به هم مرتبط می‌شوند. آن‌ها بر فراز فضای سبز وسیع و بن‌بست ترافیکی شهر قرار دارند و آبراهه‌های زیرین امکان رفت‌وآمد ساکنان با قایق‌های کانو را فراهم می‌کند.
برج‌های زاغه‌نشین شهر لاگوس در منطقه‌ی تالابی ماکوکو در کناره‌ی اقیانوس اطلس در نظر گرفته‌شده که پیش‌تر معمار کنله آدیمی مدرسه شناور بحث‌برانگیزش را در آن ساخت.
تخریب بخش‌هایی از مناطق زاغه‌نشین حاشیه شهر توسط دولت به‌منظور توسعه بخش خصوصی مسئله دیگری بود که جیفوس می‌خواست در این طراحی به آن اعتراض کند. او می‌گوید:
« بحث اینجاست که چرا دولت غالباً به این مناطق به‌عنوان یک عنصر بدمنظره و ناخوشایند نگاه می‌کند که باید هر چه زودتر تخریب شوند درحالی‌که به‌این‌ترتیب همه‌ی ساکنان آن آواره و بی‌خانه می‌شوند.»
طرح برج‌های زاغه‌نشین یک روش استاندارد است که از شیکاگو به ریودوژانیرو
