نمونه‌های حاوی 20 تا 40 درصد لجن توانستند بیش از 50 درصد مقاومت را در برابر فشار حفظ کنند. این ماده جدید، نفوذ باکتری‌های اکسیدکننده گوگرد را نیز محدود کرد و سرعت تخریب ناشی از کاهش اسید را کاهش داد.

به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از ایسنا، مهندسان «دانشگاه جنوب استرالیا»(UniSA) نشان داده‌اند که یک ماده جدید مقاوم در برابر خوردگی، بیش از 50 درصد قوی‌تر از سیمان و مقاوم در برابر تخریب ناشی از اسید است. بتن به دلیل در دسترس بودن، مقرون‌به‌صرفه بودن و استحکام ساختاری، به طور گسترده برای ساخت لوله‌های فاضلاب استفاده می‌شود، اما به شدت مستعد خوردگی اسیدی و میکروبی است و به تعمیرات و نگهداری مداوم نیاز دارد که سالانه نزدیک به 70 میلیارد دلار هزینه دارد.

به نقل از نیوز وایز، پژوهش دانشگاه جنوب استرالیا، اثربخشی «مواد فعال‌شده با قلیا»(AAMs) را ارزیابی می‌کند و نشان می‌دهد که چرا آنها می‌توانند زیرساخت‌های فاضلاب را در سراسر جهان متحول کنند. نمونه‌های حاوی 20 تا 40 درصد لجن توانستند بیش از 50 درصد مقاومت را در برابر فشار حفظ کنند. این ماده جدید، نفوذ باکتری‌های اکسیدکننده گوگرد را نیز محدود کرد و سرعت تخریب ناشی از کاهش اسید را کاهش داد.

«ویوی دوان»(Weiwei Duan) از پژوهشگران این پروژه گفت: یک مزیت عمده دیگر نیز وجود دارد که یافتن یک کاربرد مقرون‌به‌صرفه و زیست‌محیطی برای پسماند تصفیه آب است. لجن معمولاً در محل‌های دفن زباله دفع می‌شود که نه تنها زمین مورد نیاز را برای سایر کاربردها کاهش می‌دهد، بلکه به محیط زیست نیز آسیب می‌رساند و به انتشار کربن دی اکسید ناشی از حمل و نقل زباله منجر می‌شود.

پروفسور «یان ژوگه»(Yan Zhuge)، سرپرست این پژوهش گفت: یافته‌ها نشان می‌دهند که استفاده از 20 تا 40 درصد لجن حاصل از تصفیه آب، آن را به گزینه امیدوارکننده‌ای برای استفاده در لوله‌های فاضلاب تبدیل می‌کند. این کار پتانسیل افزایش طول عمر لوله‌های فاضلاب، کاهش هزینه‌های نگهداری و ترویج استفاده مجدد از محصولات جانبی تصفیه آب را دارد و در نتیجه به اقتصاد چرخشی کمک می‌کند.

صنعت ساخت و ساز یکی از بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه‌ای در جهان است، بنابراین اگر بتوانیم نیاز به سیمان را کاهش دهیم، به کاهش انتشار کربن کمک خواهیم کرد.

این پژوهش در «Journal of Building Engineering» به چاپ رسید.