سبک ویکتوریایی در معماری

به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان»، در این مطلب قصد داریم تا سبک ویکتوریایی که مربوط به دوران ملکه ویکتوریا در برتانیا است را بررسی کنیم:

معماری ویکتوریایی در دوران ملکه ویکتوریا بین سال‌های 1837 تا 1901 در بریتانیا ظهور یافت. عصر معماری ویکتوریایی تلفیقی از مجموعه سبک‌‌های معماری احیایی است که به سال‌های میانه و اواخر قرن نوزدهم مربوط می‌شود. سبک‌‌های تلفیقی این دوره شامل سبک‌های تاریخی گلچین‌ شده‌ی اروپایی است که از خاورمیانه و آسیا تاثیر گرفته است. اگرچه فناوری نوین سبب ایجاد خلاقیت در دوره ویکتوریا شده اما نوستالژی از ویژگی‌‌های شاخص این سبک است زیرا از آثار گذشته الهام‌ گرفته است. احیای سبک کلاسیک و تجدید حیات یونان پس از به تخت‌ نشستن ملکه‌ ویکتوریا ادامه یافت اما همچنان نبرد میان توسعه‌ ‌سبک‌های متفاوت وجود داشت، به طور مثال سبک احیایی گوتیک در سال‌ های 1855 تا 1885 توانایی تخیل‌ پردازی در معماران را افزایش داد. در سال‌های پایانی قرن نوزدهم در بریتانیا همزمان با انقلاب صنعتی، نمایشگاه بزرگی در سال 1851 برگزار شد .
سبک مبلمان معماری ویکتوریایی
از مشخصه‌های اصلی این سبک، جزییات و تزیینات غنی است و زیبایی نسبت به عملکرد گرایی اهمیت بیشتری در مد، معماری و مبلمان این دوره دارد. از ویژگی‌های اصلی مبلمان ویکتوریایی، حکاکی‌های پیچیده با تصاویر طبیعی همانند نقوش گل و برگ و منحنی‌ شکل است. صندلی یا میز دوره‌ی معماری ویکتوریایی دارای شکل مستقیم و خطوط قوسی در بخش‌های زیرین کوسن‌ها، پایه‌ها و پشت صندلی است. هم‌چنین دارای تزیینات برجسته یا فرورفته و حاشیه‌های زینتی است. روکش‌های مبلمان از جنس مصالح مجلل و بافت‌‌دار نظیر مخمل است و رنگ‌های تیره، غنی و باشکوه در این دوره معمول است. سایه‌ رنگ‌ها و نقوش متفاوت در پیش‌ زمینه‌ های سفید کاربرد فراوان داشته و روکش‌ های مبلمان منگوله‌ دار و تزئین شده است. مبلمان عصر معماری ویکتوریایی، قفسه‌ها و قطعات بزرگ با پایه‌های سنگین در ابعاد بزرگ است.
هنر معماری ویکتوریایی
در دوره‌ی ویکتوریا، معماری و به طور کلی هنر به نوعی بسیار تزئینی بود به طوری که به جزئیات اهمیت زیادی می‌دادند. گویی این تزئینات گسترده، لذتی فراوان نیز در پی داشته است. هنرمندان عصر ویکتوریا بر این اعتقاد بودند که هر چه ابعاد اثر از نظر فیزیکی بزرگ‌تر باشد، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. ملکه‌ وقت یکی از معروف‌ترین سبک‌ها به شمار می‌رود که با اصطلاح «ویکتوریا» شناخته شده است. این نوع خانه‌ها معمولا دو طبقه هستند و دارای المان‌های تزیینی نظیر پنجره‌هایی با اشکال متفاوت و مصالح ساختمانی متنوع است. ویژگی خانه‌های این سبک بام‌هایی با شیب تند است. از دیگر نمونه‌های معماری ویکتوریایی جنبش هنر و صنایع‌ دستی است که در اواخر قرن نوزدهم معمول شد و معماران این سبک، از قالب‌های پیش‌ساخته و ماشینی برای رسیدن به طرح‌های خاصی که ود نظرشان بود، گذشتند، زیرا آن‌ها به دنبال تطبیق معماری با محیط اطراف بودند.
تاثیر مکتب معماری ویکتوریایی
اگرچه معماری ویکتوریایی ریشه در انگلستان دارد اما با مهاجرت معماران انگلیسی به کانادا، استرالیا، نیوزلند و ایالات متحده، با گذر زمان این سبک در سراسر جهان گسترش یافت و تا سال 1830 نیز ادامه یافت. در خانه‌های این عصر، تزیین بیش از اندازه حتی کوچک‌ترین وسایل منزل، سبب به وجود آمدن فضایی راحت‌طلبانه و آشفته در این سبک شد. در اوایل دوره ویکتوریا خود نمایی بسیار مهم بود و این‌طور به نظر می‌رسید که تزیینات مکتب ویکتورین یک گونه‌ای از افتخار اجتماعی را در بردارد و لذت‌ زیبایی‌ شناسانه را در آن‌ ها تجدید کرده است. لذا آن‌ها به تزئینات بیش از حد پرداختند به این ترتیب که خانه‌های ویکتوریایی از انحرافات در تزئین‌های ویکتوریایی پر شد و این سبک به گونه‌ای از آسایش تزلزل‌ناپذیر خبر می‌داد و به عبارت بهتر شلوغی این سبک را نشان می‌ داد.
آثار معروف معماری ویکتوریایی
معماران ویکتوریایی کم و بیش از سبک‌های معماری گذشته الهام گرفته‌اند.
برخی از آثار برجسته‌ی ساختمان‌های ویکتوریایی در جهان عبارت است از:
کاخ وست‌ مینستر درلندن که در سال 1834 در یک آتش‌ سوزی ویران شد، ولی به لطف معماری دوره ویکتوریا شکوه خود را بازیافت.
خانه‌ سرخ خانه ساده‌ای که در سال 1859 توسط فیلیپ وب طراحی شد، و دارای مبلمان و اثاثیه، کاغذ دیواری، رنگ‌آمیزی و نقاشی روی شیشه جنبش هنر و صنایع دستی است.
رویال آلبرت هال مکانی است با 2900 صندلی برای اجرای کنسرت، که در سال1871  توسط ملکه ویکتوریا افتتاح گردید.
قصر بلورین 1851.
نمایشگاه جهانی، پاریس 1855.