به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از هیبنا، مطابق با تصمیم جدید وزارت راه و شهرسازی، برنامه ساخت 400 هزار واحد مسکونی جدید طی دو سال آتی به عنوان برنامه جدید در بخش عرضه مسکن در دستور کار دولت قرار گرفته است. در این قالب بنا شده از مجموع واحدهای پیش بینی شده، 100 هزار واحد مسکونی در قالب طرح بازآفرینی شهری در هسته فرسوده شهرها ساخته شود. کارشناسان بافت فرسوده معتقدند اگرچه تأکید دولت در ایجاد پیوند میان تولید مسکن و نوسازی بافت‌های فرسوده، در سطح رویکرد، با عنایت به تجارب و آسیب‌شناسی‌ رویه‌های گذشته، قابل دفاع است اما برنامه ریزی دولت نباید محدود به نوسازی کالبدی در بافت فرسوده شود.

علی خانی کارشناس بافت فرسوده با بیان اینکه تولید 100 هزار واحد مسکونی در دو سال آتی در بافت‌های فرسوده، تناسبی با تعداد واحدهایی که باید در وسعتی بالغ بر 140 هزار هکتار بهسازی و نوسازی شوند، ندارد، گفت: از این رو ضروری است از این واحدها به‌عنوان جایگزین و با هدف پشتیبانی از فرآیند نوسازی محلات بهره‌برداری شود.
وی تصریح کرد: در جریان اجرای طرح بازآفرینی شهری باید ارتباط تعریف شده، حقوقی و رسمی میان پروژه‌ها و نحوه‌ نوسازی محلات ذی ربط و تأمین خدمات در آن‌ها برقرار شود و هر پروژه مسکونی با بخش متناظری از محله که قرار است به ‌واسطه و پشتیبانی آن نوسازی شود در یک قالب حقوقی تعریف و کل فرآیند به مثابه یک پروژه واحد قلمداد شده و قبل از آغاز و در چارچوب قراردادهای مربوطه، توافق و قدرالسهم مالکان تضمین شده و تحقق‌پذیری فرآیند مشخص شود.
به گفته وی این پروسه در جریان پروژه های تجمیع و نوسازی های مردمی نیز رخ می دهد. در قالب نوسازی های مردمی به این دلیل که مالکان و سازندگان از آغاز در پروژه‌ها مشارکت دارند و سهیم هستند، از پیش، نحوه تأمین مالی و شرایط تحقق‌پذیری پروژه مشخص بوده و جا‌به‌جایی‌ های جمعیتی نیز به حداقل می‌رسد.
وی ادامه داد: تجربه نشان داده است اگر ساخت و تولید انبوه مسکن در قالب طرح بازآفرینی شهری در یک مکانیزم مشخص پیش نرود و این تلقی وجود داشته باشد که ابتدا در اراضی موجود، تعدادی پروژه مسکونی احداث و سپس دنبال معاوضه واحدهای آن با پلاک‌های فرسوده و پی‌گیری نوسازی از طریق جایگزینی بخشی از بافت باشیم، نتیجه مطلوب را نخواهد داشت. در چنین وضعیتی نه تنها بافت فرسوده، نوسازی نمی‌شود بلکه تراکم جدیدی از جمعیت نیز بر محلات نیازمند تأمین خدمات تحمیل می‌شود.
دغدغه کارشناسان شهرسازی آن است که عملیات بازآفرینی شهری همچون شیوه نامناسب دوره های قبل فقط به نوسازی ساختمان های مسکونی محدود شود و چهره بی روح بافت های فرسوده توام به آسیب های اجتماعی درون این محله ها باقی بماند. در این حالت اگر چه ظاهر بافت فرسوده نوسازی می شود اما افراد حتی قدیمی های محل که در دوره نوسازی از آن محل خارج شده اند رغبت سکونتی برای بازگشت به آنجا را پیدا نمی کنند. نتیجه آن می شود که سکونت پایدار و سالم در بافت فرسوده شکل نخواهد گرفت ضمن آنکه مشکلات زیرپوست این محله ها نیز حل و فصل نخواهد شد.
در چارچوب طرح بازآفرینی شهری پیش بینی شده است به موازات نوسازی ساختمان های مسکونی سرانه های خدمات شهری در این محله ها که با فقر شدید مواجه است نیز توسط دولت و شهرداری افزایش پیدا کند. مراکز تفریحی، مراکز فرهنگی، مراکز خرید، ورزشگاه و خانه های سلامت حداقل خدمات شهری مورد نیاز برای محله های بافت فرسوده است که بدون آنها، با تخریب و نوسازی خانه های کلنگی، نمی توان به بازآفرینی این قسمت از شهرهای بزرگ امیدوار بود.