به گزارش پایگاه خبری«عصرساختمان » به نقل از همشهری، دیگر راه نوشابه و چیپس و کپسول گاز به آنجا باز شده بود. شهری‌های تب‌زده راهش را پیدا کرده بودند. قدمت ساختمان برمی‌گشت به دوره صفوی و لابد روزگاری میزبان کاروان‌هایی بوده که چشم‌های خسته از سرابشان به دیدن این دیوارهای آجری روشن می‌شد و خوابیدن در اتاق‌ها برایشان آسایشی عظیم بود، یا شاید هم جایگاه سربازهایی بود که از شهرها محافظت می‌کردند.

حتی هنوز هم پیدا شدن دیوار و باروهایش در آن برهوت عظیم، در دل امیدی زنده می‌کرد. دور ساختمان پر از ماشین بود و عابر. اما توی حیاط بزرگش هنوز می‌شد اعجازی را احساس کرد که از دیوارهای آجری تراوش می‌کرد و در فضا ساکن می‌شد؛ اعجازی که به روزگاری ‌تعلق داشت که این ساختمان به جای اینکه یک جاذبه تاریخی باشد، یک بنای حیاتی بود. لابد خود کاروانسرا هم دلش برای آن روزهایش تنگ شده؛ برای روزهایی که پناهگاه بود و به جای توریست‌های حیران، سربازها و ساربان‌ها را پناه می‌داد؛ آن هم کاروانسرایی که نامش را به کویر اطرافش داده بود و می‌خواست صدها سال دیگر هم در این کویر، یکه و تنها به زندگی‌اش ادامه دهد.

جهت دریافت آخرین اخبار از طریق تلگرام به کانال اختصاصی عصرساختمان (http://telegram.me/asresakhteman) بپیوندید. برای دریافت آخرین نسخه از نرم افزار تلگرام اینجا را کلیک کنید.