به گزارش پایگاه خبری «عصرساختمان» به نقل از ایرنا، «محمد درویش» در نهمین کنگره سراسری حزب اراده ملت ایران گفت: ما در سال 1375 حدود 33 هزار میلیارد متر مکعب آب در دریاچه ارومیه داشتیم.در آن زمان در دانشگاه تبریز همایشی برگزار شد و موضوع این همایش این بود که ما چگونه می توانیم از شر دریاچه ارومیه خلاص شویم.در واقع یکی از بزرگترین تهدیدها این بود که چرا حجم دریاچه ارومیه مرتب افزایش می یابد و بسیاری از اراضی و تاسیسات را نابود می کند.
وی اضافه کرد: پیشنهاد شد ما بر روی همه رودخانه های منتهی به ارومیه 105 سد احداث کنیم و اجازه ندهیم حتی یک قطره آب وارد دریاچه ارومیه شود و حتی گفته شد که این کار می‌تواند 200 هزار فرصت شغلی جدید بیافریند.هر چقدر فعالان محیط زیست فریاد زدند که این کار می‌تواند به ضرر اقتصاد پایدار کشور تبدیل شود کسی گوش نکرد.
این فعال محیط زیست گفت: امروز ما یک عرصه 5 هزار کیلومتر مربعی را از دست داده ایم و در تمام ساحل شرقی دریاچه ارومیه با یک بحران جدی رو به‌رو شدیم به طوری که موج بزرگ مهاجرت و بیماری منطقه را فرا گرفته است.
وی اظهار داشت:آیا بحران دریاچه ارومیه که در کتاب‌های درسی دانش‌آموزان استرالیا تدریس می‌شود یک استثنا بوده و آیا در جاهای دیگر به بهانه اشتغال و توسعه و رشد اقتصادی و مهار تورم ملاحظات زیستی را کنار نگذاشتیم.
درویش با اشاره به مشکلات پدید آمده از بی توجهی به محیط زیست در خوزستان گفت: استانی که بزرگترین تولید کننده کشاورزی کشور است و بیشترین میزان سرمایه گذاری نفت و گاز در آن انجام شده و منطقه آزاد اروند و 33 درصد آبهای سطحی کشور را دارد چرا باید کسی حاضر نباشد در آن زندگی کند. آنهایی که می‌گویند اقتصاد مهمتر از محیط زیست است آزمایشگاه خوزستان را ببینند که چه بلایی سر ما آورده است.
این فعال محیط زیست ادامه داد: چرا باید بیش از 30 هزار سکونتگاه روستایی ما در نیم قرن گذشته خالی شود و حاشیه نشینی شهرها افزایش یابد.
درویش اضافه کرد: هیچ کشوری در دنیا نمی تواند ادعا کند که بیشتر از آن چیزی که ما در ایران از هر متر مربعمان انرژی خورشیدی دریافت می کنیم می تواند انرژی خورشیدی دریافت کند سال 2006 یو. ان.دی. پی. گزارش داد اگر عرصه ای به طول و عرض 800 کیلومتر مجهز به سلول های فتوولتانیک شود می‌تواند نیاز به انرژی مردم جهان را برای یک سال تامین کند.
وی افزود: در آن مقطع حداکثر راندمان سلول های فتوولتانیک 14 درصد بود امروز این رقم حداقل 35 درصد است یعنی ما اگر منطقه ای به طول و عرض کمتر از 350 کیلومتر را به این سلول ها مجهز کنیم می توانیم نیاز مردم جهان را به انرژی برای یک سال تامین کنیم.
این فعال محیط زیست یادآور شد: ما که می‌توانیم با این تحریم‌های بی‌رحمانه کیک زرد بسازیم چرا نتوانستیم سلول های فتوولتانیک به اندازه کافی تولید کنیم و چرا به سمت توسعه ای رفتیم که به شدت آب محور است و وابستگی معیشتی را به منابع آب و خاک افزایش داده ایم.
این فعال محیط زیست با بیان اینکه بدترین اتفاق در محیط زیست فرونشست زمین است گفت: اگر یک جنگل بسوزد و یا تالاب خشک شود می‌توانیم آن را دوباره احیا کنیم ولی اگر زمین نشست کرد دیگر به هیچ عنوان امکان برگشت شرایط وجود ندارد و ذخیره استراتژیک آب شیرین را از دست می دهیم.
وی خاطرنشان کرد: اتحادیه اروپا 4 میلیمتر نشست زمین در سال را شرایط بحرانی اعلام می‌کند سازمان زمین شناسی ما در سال 2010 اعلام کرد میزان نشست زمین در جنوب تهران به 36 سانتی متر رسیده است و سال 2015 دوباره آن رکورد را شکستیم و در دشت فسا و جهرم این رقم به 54 سانتیمتر در سال افزایش یافت و آب از آب تکان نخورد هیچ صدایی از هیچ جایی بلند نشد چه تهدیدی از این بالاتر می تواند باشد.
وی با بیان اینکه نتوانستیم آموزه ها و دغدغه های محیط زیستی مان را به شکلی جذاب و ملموس به سطح حاکمان و دولتمردان قدرت سالاران منتقل کنیم افزود:برای همین است که هنوز فکر می‌کنیم اگر به محیط‌ زیست بها بدهیم یعنی جلوی اشتغال و توسعه را گرفته ایم.
درویش اظهار داشت: کشوری که در محدوده عرض 35 تا 40 درجه نیمکره شمالی قرار گرفته نباید شعارش خودکفایی در کشاورزی باشد این یک خطای بزرگ و راهبردی است ما نباید به سمت افزایش وابستگی معیشتی به منابع آب و خاک حرکت کنیم بلکه باید شعارمان تامین امنیت غذایی باشد و آن را از طریق پول تامین بکنیم.
وی خاطرنشان کرد: ژاپنی ها 23 درصد غذایشان را از داخل تامین می کنند و ما طبق آمار 91 درصد غذا را در داخل تامین می‌کنیم و به همین دلیل همیشه از کابوسی به نام قحطی ترسیده ایم اما ژاپنی ها هرگز از این کابوس نترسیدند چون اگر 600 میلیارد دلار واردات دارند 650 میلیارد دلار هم صادرات دارند و هر چه بخواهند را می توانند بخرند.
درویش گفت: برگ برنده ما محیط زیست است ما می‌توانیم همچنان کشور نخست منطقه و کشور هفتم قدرتمند جهان باشیم به شرط اینکه بر اساس واقعیت های بوم شناختی کشور و فارغ از مصلحت های ایدئولوژیک، مذهبی و گروهی طرح های توسعه را طراحی کنیم.