به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از همشهری آنلاین, دورهٔ گوتیک Gothic architecture در فرهنگ جهان دوران استیلای مذهب و بالاخص کلیسا، بر جوامع بوده است. نوع ارتباطات در آن دوران به صورت عمودی تعریف می‌شد.

بدین معنا که تمام ابعاد و جنبه‌های زندگی در جهت خداوند و برای خداوند تعریف می‌شد. این الگو در معماری آن دوران خود را به صورت فلش‌های رو به بالا (به سمت خداوند) نشان داده است. دورهٔ گوتیک با ظهور اومانیسم پایان یافت. البته عده‌ای دورهٔ رنسانس را دشمن گوتیک می‌دانند. با اینهمه معماری نئوگوتیک در اواسط قرن هجدهم دوباره به انگاره های معماری گوتیک بازگشت.

معماری نئوگوتیک Gothic Revival architecture (گوتیک ویکتوریایی، احیای گوتیک) یا Victorian Gothic or neo-Gothic، یک جنبش معمارانه است که در اواخر سال‌های 1740 میلادی در انگستان به وجود آمد. محبوبیت این سبک در اوایل قرن نوزدهم افزایش یافت در آن زمان بسیاری از ستایندگان تحصیل کرده سبک نئوگوتیک بر خلاف پیروی از سبک نئوکلاسیک رایج در آن زمان به دنبال احیای سبک گوتیک قرون وسطایی رفتند. نئوگوتیک ویژگی‌های خاصی را از سبک گوتیک اصلی مانند الگوهای تزینی، گلدسته‌ها، لبه‌های ترینی و پنجره‌های نوک تیز به ارث می‌برد.

با شروع قرن نوزدهم جنبش روشنگری کمرنگ‌تر شد و رمانتیسم هم راه را برای ورود دوباره گوتیک به هنر و معماری گشود. همسو با نویسنده معروف فرانسوی، هوگو، جان راسکین هم از عوامل تاثیر گذار این دوران بود و اعتقاد داشت انسان در هماهنگی با طبیعت آفریده شده است و آثار او باید نمادی از طبیعت باشند به همین جهت او بر زیبایی معماری کارهای قرون وسطا تاکید دارد و گسترش تزئینات ماشینی را رد میکند.

در حال حاضر بسیاری از کلیساهای مهم انگستان محصول دوره مهم معماری نئوگوتیک هستند.

عمارت تپه توت فرنگی  Strawberry Hill House, Twickenham در لندن
یکی از جدیدترین ساخته‌های نئوگوتیک در نوع خود است