به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از تسنیم، متفکران شهر و مدیران محلی باید ساختار شهر را به گونه‌ای هدایت و مدیریت کنند که محلات و خیابان‌های شهر در وهله نخست مناسب قدم زدن و عبور امن انسان باشد، همان طور که تا پیش از اختراع خودرو بوده.

نباید از یاد ببریم که خودرو، اختراعی است که همچون همه اختراعات، به منظور آسایش و رفاه بشر ساخته و توسعه داده شده. بنابرین اگر این اختراع به جایی رسیده باشد که نه تنها موجب آسایش نشده، بلکه آرامش شهروندان را از آن‌ها گرفته باشد، به بیراهه رفته و باید در آن بازنگری شود.

به همین خاطر جف اسپک در آخرین کتاب خود که Walkable City نام دارد 10 پیشنهاد به شهروندان و شهرسازان می‌دهد تا به کمک آن آثرات زیان‌بار ورود بیش از اندازه خودرو به شهرها تا اندازه‌ای کنترل و هدایت شود.

1- خودروها را سر جایشان بگذارید (فریبی که کارشناسان ترافیک خورده‌اند):

یک اشتباه بزرگ به شهرهای جهان آسیب زده است. کارشناسان ترافیک سال‌ها راهکار حل مشکل ترافیک را در افزایش ظرفیت خیابان‌ها می‌دیدند. اما پدیده‌ای به نام تقاضای القا شده، اثر غیر منتظره‌ای ایجاد کرد که باعث می‌شود افزایش ظرفیت خیابان‌ها، خودروهای بیشتری را به خیابان جذب می‌کند.

2- به اختلاط کاربری توجه کنید:

شهرها برای گرد هم آوردن همه نیازهای انسان تشکیل شده‌اند. مطالعات نشان داده است واحدهای همسایگی که کاربری‌ها و نیازهای متنوع و گسترده‌تری را در خود جای داده‌اند، سفر و ترافیک کمتری ایجاد می‌کنند و در مقابل مردم را به پیاده روی دعوت می‌کنند. بنابرین محلات باید نیازهای روزمره مردم را درون خودشان برطرف کنند. شهرسازها باید به مقیاس کاربری‌ها توجه داشته باشند.

3- پارکینگ‌ها را مدیریت کنید:

پارکینگ‌های وسیع و جادار، سفر با خودرو شخصی را تحریک می‌کنند. از طرفی کمبود پارکینگ در یک نقطه، به خصوص در مرکز شهر می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند. بنابرین مدیریت شهر باید به این تناقض توجه کند. ایده مورد استفاده این است که در مراکز شهری پارکینگ‌های کافی با فاصله از محور جانمایی شوند تا پیاده روی را در شهروندان ایجاد کنند.

4- در حمل و نقل افراط نکنید:

تجربه نا امید کننده قطار سبک شهری در دالاس نشان داده است نیاز نیست حمل و نقل عمومی در همه مناطق شهر نفوذ کند.در برخی از مناطق به خصوص پیاده‌راه‌ها و مناطق گردشگری شاید لازم نباشد حمل و نقل عمومی به پهنه چسبیده باشد و بهتر است با فاصله 400 متری جانمایی شود.

5- خطای بزرگ طراحان شهری:

مورفولوژی شهرها به این گونه است همواره دو سوی خیابان‌های محل قرارگیری پیاده‌روها است. گرچه این مساله تا حدودی اجتناب ناپذیر است اما باید به این توجه کرد که با این کار آلودگی خودروها مستقیما بر روی پیاده‌رو قرار خواهد گرفت و از طرفی امنیت فرد پیاده قدری زیر سوال است. شاید لازم باشد طراحان شهری به راهکار دیگری فکر کنند.