به گزارش پایگاه خبری «عصرساختمان» به نقل از وزارت راه و شهرسازی، حسین ایمانی‌جاجرمی، پژوهشگر شهری و عضو هیات علمی دانشگاه تهران در این باره اعلام کرد: آمارها نشان می‌دهد هرچه شهرهای جدید به شهرهای مادر نزدیک‌تر باشند، جمعیت‌پذیری بیشتری دارند و موفق‌ترند، اما طبق قانون جدید، مقرر شده شهرک‌های جدید دور از شهرهای مادر باشند که همین امر در عدم موفقیت ایجاد این شهرک‌ها موثر خواهد بود؛ زیرا سال‌ها طول می‌کشد تا آب، برق و پاسگاه نیروی انتظامی آنان تامین شود.

به گفته وی، تصمیم‌گیران باید واقع‌بینانه به موضوع شهرک‌های جدید نگاه کنند تا امکانات لازم تامین شود زیرا در شهرهای شکست‌خورده به لحاظ جذب جمعیت، فضاهایی که در داخل شهر رها شده بودند توسط مردم و سوداگران ساخته و پر از جمعیت شدند. ایمانی‌جاجرمی افزود: اگر موضوع مسکن مهر مطرح نمی‌شد شاید سال‌ها بعد از این نیز مساله افزایش جمعیت اتفاق نمی‌افتاد که نکته قابل تاملی است.  همچنین مهدی مسعودیان، پژوهشگر و محقق علوم اجتماعی نیز درباره میزان تحقق زیست‌پذیری در شهرهای جدید گفت: جمعیت مصوب شهرهای جدید نزدیک چهار میلیون نفر پیش‌بینی شده بود اما طبق آمار سال 1395 نزدیک 767 هزار نفر در این شهرها ساکن هستند.به گفته این محقق، زیست‌پذیری شهری از نظر اجتماعی، اقتصادی و روانی در زندگی مردم تاثیرگذار است و می‌تواند آن را به مکانی جذاب و مطلوب برای زندگی، کار و تفریح تبدیل کند. این محقق علوم اجتماعی با تاکید براینکه پژوهش‌ها نشان می‌دهد در ساخت شهرک‌های جدید به علوم اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی توجه نشده است، گفت: شهرهای جدید هرقدر به شهر مادر نزدیک‌تر باشند از وضعیت مطلوب‌تری برخوردارند زیرا 400 هزار مسکن مهری که در فضاهای نامناسب ساخته شد احساس حقارت و نابرابری اجتماعی را برای ساکنانش ایجاد کرده است. ناصر فکوهی استاد گروه انسان‌شناسی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران نیز سبک زندگی را همانند آسیب‌های اجتماعی در نظام کلان‌شهر تهران اعلام کرد و گفت: مشکل این است که تصمیم‌گیرندگان ما نمی‌دانند تفاوت شهر، شهرک جدید و کلان‌شهر چیست. وی افزود: اکنون تهران، کرج و قزوین یک‌سوم جمعیت ایران را در خود جای داده‌اند؛ بنابراین تراکنش شهری و فضای کلان‌شهری کاملا متفاوت است. این محقق علوم اجتماعی اضافه کرد: باید بدانیم وقتی در کلان‌شهر زندگی می‌کنیم سبک زندگی خانوارهای ما متفاوت است و 90 درصد تجربه زیستی مردم در شهرها در حباب، راهروها و جزایر شهری بین محل کار، زندگی و فراغتشان می‌گذرد.وی براین باور است که با توجه به بحران آب و منابع زیست محیطی در کشور، باید برای کلان‌شهرها و شهرک‌های جدید و اقماری آسیب را تعریف و آسیب‌زدایی کنیم.