به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از ایسنا، دکتر «آرش شریفی» در پاسخ به این پرسش که تفاوت تدریس زمین‌شناسی در ایران و کشورهای دیگر چیست؟ اظهار کرد: من زمانی درس خوانده‌ام که خیلی از تغییر و تحولات در سیستم آموزشی ایران اعمال نشده بود. 30 سال پیش وارد دانشگاه شدم و 26 سال پیش فارغ‌التحصیل لیسانس شدم . از آن زمان یکسری تغییرات ایجاد شده، به‌عنوان مثال حجم دروس در گروه‌های آموزشی کم و زمان فارغ‌التحصیلی هم کوتاه‌تر شده و متأسفانه به کارهای میدانی به‌علت مشکلات و هزینه‌های ترابری اهمیت کمتری داده می‌شود.

وی با بیان این‌که این عوامل باعث شده تا کیفیت آموزش زمین‌شناسی در دانشگاه‌ها افت کند، گفت: من با دانش زمین‌شناسی دوره لیسانسم اگر خودم را با دانشجویان کارشناسی خارج از ایران مقایسه کنم اطلاعات علمی بیشتری دارم و تنها تفاوتی که وجود دارد این است که آنجا هم‌فکری و کارگروهی آموزش داده می‌شود اما در ایران همه قائم به ذات هستیم و کار گروهی بلد نیستیم. در نتیجه خرد جمعی آنجا موجب شده آن‌ها پیشرفت بهتری داشته باشند و این انزواطلبی ما سبب می‌شود فعالیت‌های علمی آن گونه که باید سرعت و کیفیت لازم نداشته باشد.

استاد دانشگاه میامی آمریکا خاطرنشان کرد: از مسئولان آموزشی انتظار می‌رود دوره‌های آموزشی یا دهه‌های آموزشی را ارزیابی کنند چون، همه شاخه‌های علم هم‌چنین نیازهای علمی و در مجموع نیازهای کشور در حال تغییرات است و ما باید گروهی را داشته باشیم که بر مبنای این نیازها دروس دانشگاهی را برای گروه‌ها طراحی و به‌روز کند و از هزینه برای آموزش و تحقیق بیشتر ابایی نداشته‌ باشیم چون اگر این هزینه‌ها انجام نشود نتیجه‌اش فجایعی است که در کشور می‌بینیم که تنها به‌علت نداشتن زمین‌شناسان کارآمد اتفاق می‌افتد و هیچ کس هم پاسخگو نیست.

شریفی با بیان این‌که نباید وضع به جایی برسد که داوطلب ورود به دانشگاه‌ها در دوره کارشناسی و تکمیلی از این رشته گریزان باشند و یا با اکراه آن را انتخاب کنند، تصریح کرد: هر کار و هر قدم عمرانی که برداشته می‌شود نیازمند حضور یک زمین‌شناس باشعور مجرب است، ساده‌ترین کار در این زمینه ساختمان‌سازی است و پرسش من اینجاست که تاکنون برای ساخت کدام یک از ساختمان‌های ایران از یک زمین‌شناس مشورت گرفته‌ شده است؟ در بهترین حالت بالاجبار مکانیک خاک را اندازه‌گیری می‌کنند و نسبت به شناسایی واقعی زمین که از زمین‌شناسان برمی‌آید بی‌توجهی کامل می‌شود.