به گزارش پایگاه خبری «عصرساختمان»به نقل از عصرایران ، چون ایران میزبان است طبعا برج آزادی وسط است و حسن روحانی رییس جمهوری ایران هم وسط و زیر آن نشسته و ولادیمیر پوتین و الهام علی اف در دو طرف. اما آن دو جا به جا نشسته اند! علی اف زیر کاخ کرملین و پوتین زیر کاخ ریاست جمهوری آذربایجان!

دوم: برج آزادی نماد تهران است نه ایران و تازه در 10 سال اخیر برسر این که برج آزادی را نماد تهران بدانیم یا برج میلاد را بحث های بی فرجامی درگرفته اما چه آزادی و چه میلاد نماد تهران اند نه نماد قدرت سیاسی.

علت البته روشن است. ایران اگرچه کاخ ریاست جمهوری دارد اما نمادین نیست و در ادبیات رسمی هم از لفظ «کاخ» پرهیز می شود. تازه مشخص نیست «پاستور» را باید مقر رییس جمهوری دانست یا «سعد آباد» را.

البته پاستورمعرف ریاست جمهوری است اما در سعد آباد هم دیدارو استقبال و مذاکره صورت می پذیرد.

منتها اگر بخواهند پاستور را معرفی کنند معماری چشم گیری ندارد. سعدآباد هم یادآور حکومت گذشته است و به خاطر همین از برج آزادی استفاده کرده اند.

سوم: برج میلاد در واقع یک برج مخابراتی است و شبیه آن با ارتفاع مشابه (از 450 تا 550 متر) در تورنتوی کانادا (برج سی ان)، کوالالامپور مالزی و برج رادیو تلویزیونی تیانجین در چین وجود دارد و نمی توان از آن به عنوان نماد اختصاصی ایران در اجلاسی در این سطح استفاده کرد خاصه این که شبیه همین در مسکو به نام برج «اوستا نکینو» وجود دارد.

شباهت برج های مخابراتی به هم به خاطر کلاهک یا تاج آنها و آنتنی است که روی آن نصب می شود.

یکی از شگفتی های کارشناسان خارجی این است که در تهران که شهری کوهپایه ای است برج مخابراتی ساخته شده در حالی که با هزینه ای به مراتب کمتر می شد آنتنی را روی یکی از قله ها نصب کرد!

اگر در چین و ژاپن برج مخابراتی می سازند به خاطر این است که به ارتفاع 500 متری برسند در حالی که ما ارتفاع چند برابر را در کوه داریم.
از این رو حدس زده می شود که چون برج آزادی به خاطر نزدیکی به فرودگاه مهرآباد ارتفاع کمتری به نسبت برج های مشهور دارد (63 متر) و به مناسبت جشن های دو هزار و پانصد ساله ساخته شده برج دیگری طراحی و ساخته شد که 437 متر ارتفاع دارد.

با این همه چه برج میلاد چه برج آزادی نمادهای تهران هستند نه کل ایران و قدرت سیاسی و حکومت را هم یادآوری نمی کنند.

چهارم: هر چند نماد یک شهر می تواند نماد یک کشور هم باشد اما همه جا این طور نیست.

کاخ کرملین با قدمت 500 ساله و مجموعه ای از کاخ ها و کلیساها هم نماد مسکوست و هم نماد روسیه.

نماد شهرباکو اما برج های شعله است نه کاخ ریاست جمهوری. سه ساختمان که به شکل شعله های آتش طراحی شده اند و از پیشینه تعلق فرهنگی این سرزمین (اِران) به ایران و احترام به نور ( روزها در قالب خورشید یا مهر و شب ها به صورت آتش) حکایت می کند.

با این نگاه برج آزادی هر قدر هم نماد تهران و بر برج میلاد ارجح باشد به عنوان نماد ایران شناخته نمی شود یا رنگ سیاسی ندارد.

سوء تفاهم نشود! در این که برج آزادی کاملا اختصاصی و نماد معماری ایرانی و بسیار باشکوه و خاطره انگیز و یک شاهکار تمام عیاراست ذره ای تردید نیست.

شب هایی بوده که گرداگرد میدان آزادی چرخیده و ازتماشای قامت آن لذت برده ام واز این منظر بر برج میلاد ارجح است ولو ارتفاع کمترو فناوری قدیمی تری داشته باشد. اما تهران یک بحث است و تاریخ و فرهنگ وتمدن ایران یک موضوع دیگر.

پس این که می گوییم در این طرح برج آزادی نباید انتخاب می شد به خاطر این نیست که برج میلاد را نماد می دانیم که موضوع حکومتی و سیاسی و ملی است نه شهر و معماری.

اگر نشست شهرداران پایتخت های سه کشور بود برج آزادی مناسبت داشت هر چند باقر قالیباف برج میلاد را ترجیح می داد و به اعتبار اتمام آن در دوره شهرداری خود دوست داشت در کارنامه او ثبت شود در حالی که طرح و ایده و شروع مربوط به دوره کرباسچی بود. در این حالت اما قطعا دیگر کاخ ریاست جمهوری آذربایجان ترسیم نمی شد و برج های شعله که واقعا زیباست و هر ایرانی را هم به وجد می آورد مناسب بود. درباره کرملین اما کاخ هم نماد مسکوست و هم روسیه.

مانند اهرام ثلاثه که نماد قاهره اند ولی برای کل مصر هم انتخاب می شود یا مجسمه آزادی که یادآور نیویورک است منتها نماد حکومت ایالات متحده هم هست.

با این طول و تفصیل ها این پرسش شکل می گیرد که نماد ایران یا جمهوری اسلامی ایران یا کاخ ریاست جمهوری ایران چیست؟

چون در رأس ساختار سیاسی جمهوری اسلامی ایران رهبری قرار دارد که سبک زندگی کاملا متفاوتی به نسبت رهبران سیاسی دیگر دارند و در عین حال به لحاظ پروتکلی رییس جمهوری ایران در نشست های سران کشورهاشرکت می کند نمی توان از طرح مقر حکومتی استفاده کرد. ضمن این که درباره سعد آباد و پاستور هم توضیح داده شد.

پس دو گزینه می ماند: یکی حرم امام خمینی است اما جنبه مذهبی آن می چربد و نمی توان رهبران غیر مسلمان را ذیل طرح آن نشاند ولو حضور یابند و گل تقدیم کنند. این قاعده طبعا به طریق اولی درباره بارگاه امام هشتم شیعیان در مشهد هم صادق است.

دیگری تخت جمشید است و دنیا دیر زمانی است که ایران را با تخت جمشید می شناسد.

کسی چه می داند شاید اگر این اجلاس در زمانی غیر از آبان ماه برگزار می شد طرح تخت جمشید را می گذاشتند نه برج آزادی را.

منتها اگر دو سه روز پس از حاشیه های روز منسوب به کورش در هفتم آبان رییس جمهوری در تصویری با پاسارگاد یا تخت جمشید مشاهده می شد حرف های بسیار درمی گرفت والنهایه شاید به این نتیجه رسیدند که با برج آزادی کار را تمام کنند و خیرش را ببینند و ما هم امیدواریم خیر اجلاس را فارغ از این حاشیه ببینیم.