به گزارش «عصر ساختمان» به نقل از ایران، این دیوار در نقشه جغرافیایی چین 7000 کیلومتر امتداد یافته است. این اثر در سال 1987 در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید. تاریخ ساخت دیوار چین به قرن 9 پیش از میلاد بازمی‌گردد. حکومت وقت در مرکز چین برای دفاع از حملات قوم‌های مقیم شمال، برج‌های آتش برای خبررسانی یا قلعه‌ها و دیده‌بانی‌های مرزی برای گردآوری اطلاعات دشمن ایجاد کرد و با ساخت دیوار آنها را به هم پیوند داد. در دوره‌های «بهار و پاییز» و «ایالت‌های جنگجو»، میان سران قبیله‌ها و طایفه‌ها جنگی درگرفت که ایالت‌ها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند. تا سال 221 پیش از میلاد، امپراتور «چین شی هوانگ»، پس از متحد ساختن چین، دیوارهای پراکنده را به هم متصل کرد که به صورت دیواری بزرگ در مرزهای شمالی روی کوه‌ها شکل گرفت. این امپراتور قصد داشت با این تدبیر از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند. در این مدت دیوار چین به 5000 کیلومتر رسید. در سلسله «هان» پس از سلسله «چین» طول دیوار به 10 هزار کیلومتر افزایش یافت. در تاریخی بیش از دو هزار سال، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند، تا اینکه طول دیوار به 10 هزار کیلومتر رسید. این میزان از دور کره زمین هم بیشتر است.
دیواری که اکنون مردم مشاهده می‌کنند، دیوار متعلق به سلسله مینگ (1368 تا 1644 میلادی) است. این دیوار از غرب به دروازه گذرگاه «جیایو گوان» در استان «گان سو» و از شرق به ساحل رود «یا لو» در استان «لیائو نینگ» در شمال شرقی چین منتهی می‌شود. مسیر آن از 9 استان، شهر تابع مرکز و منطقه خودمختار عبور کرده و 7300 کیلومتر طول دارد. دیوار چین به عنوان پروژه تدافعی روی کوه‌ها ساخته شد  و از بیابان ها، مراتع و مرداب‌ها عبور می‌کرد. کارگران با توجه به عوارض زمینی، ساختار مقاومی برای ایجاد دیوار در نظر می‌گرفتند که نشانگر درایت و دانش نیاکان چین است.
دیوار بر مسیر کوه‌های پرفراز و نشیب امتداد یافته است. در پشت دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می‌شود. در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده‌اند. به همین دلیل نفوذ دشمن به این دیوار بسیار دشوار بود. دیوار چین بیشتر با استفاده از آجرهای بزرگ و سنگ‌های مکعب مستطیل شکل ساخته شده است. در میان سنگ و آجرها خاک و خرده سنگ ریخته شده است. ارتفاع دیوار 10 متر است و در یک ردیف عرض آن به چهار تا پنج متر می‌رسد که برای حرکت همزمان چهار اسب کافی‌است. در سمت داخلی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که از طریق آن می‌توان به آسانی به بالای دیوار رفت. در فواصلی معین، برج آتش برای خبررسانی ساخته شده است. سکوی دیواری برای ذخیره سلاح‌ها و غلات و استراحت سربازان است. در دوران جنگ این سکو به عنوان مخفیگاه مورد استفاده قرار می‌گرفت. با مطلع شدن از حمله دشمن، برج‌ها آتش روشن می‌کردند که به این ترتیب سراسر کشور از حمله آگاه می‌شد. اکنون کاربرد دیوار چین به عنوان یک سازه نظامی از بین رفته است، اما زیبایی معماری منحصر به فرد آن بسیار شگفت آور است. دیوار چین باشکوه و پر ابهت است، وقتی از دور به این دیوار نگاه می‌کنیم، با منظره‌ای شگفت انگیز روبه رو می‌شویم، این گونه به نظر می‌رسد که این دیوار همانند اژدهایی برفراز کوه‌ها در حرکت است. از نزدیک هم  دروازه‌های
پر ابهت، دیوارها، سکوهای دیواری، برج‌های دیده بانی، برج‌های آتش، سازگار با عوارض زمینی دیده می‌شود که همچون اثری هنری جلوه گری می‌کند. دیوار چین دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی بوده و بسیار دیدنی است. چینی‌ها می‌گویند: کسی که به دیوار چین صعود نکرده باشد، قهرمان نیست. گردشگران چینی و خارجی از پیمودن دیوار احساس افتخار می‌کنند، حتی سران بسیاری کشورهای جهان به هنگام دیدار از چین نمی‌خواهند فرصت دیدار از این اثر بزرگ را از دست دهند. برخی از بخش‌های دیوار چین بخوبی حفظ شده است از جمله بخش‌های آن در «بادالینگ»، «سی ما تایی» و «موتیان یو» در حومه شهر پکن، گذرگاه «شان‌های گوان» در انتهای شرقی و گذرگاه «جایوگوان» در انتهای غربی دیوار در استان گان سو، همچنان سیمای باستانی خود را حفظ کرده و از مکان‌های بسیار مشهور و دیدنی دیوار به شمار می‌روند که گردشگران زیادی در تمام سال از آنها بازدید می‌کنند
دیوار چین تجسم درایت، رنج و زحمت میلیون‌ها چینی در دوره باستان چین است. این اثر پس از هزاران سال از بین نرفته و دارای زیبایی ماندگار و سمبل روحیه ملت چین است. سال 1987 میلادی دیوار چین به عنوان «سمبل ملت چین» در فهرست میراث جهانی ثبت شد.

جهت دریافت آخرین اخبار از طریق تلگرام به کانال اختصاصی عصرساختمان (http://telegram.me/asresakhteman) بپیوندید. برای دریافت آخرین نسخه از نرم افزار تلگرام اینجا را کلیک کنید.