به گزارش پایگاه خبری «عصر ساختمان» به نقل از ایرنا، استانداردهایی در خصوص سرانه میزان فضای مسکونی برای هر نفر وجود دارد که در صورت رعایت نکردن آن، عوارض زیانباری از نظر روحی و روانی متوجه ساکنان آن می شود. مطابق برخی آمارها، برای یک خانوار 4 نفره حدود 150 متر زیربنا نیاز است در حالی که اکنون برخی خانوارها با جمعیت 5 نفر در آپارتمان های کمتر از 55 متر زندگی می کنند.
افزایش اجاره خانه و مسکن باعث شده که متراژ خانه ها برای برخی خانواده ها هر روز کوچک و کوچکتر شود و به همین نسبت نیز عوارض آن بیشتر شود. افزایش اجاره بها صرفنظر از اینکه مساحت خانه های اجاره نشینان را کاهش می دهد، در آینده نیز توان خرید مسکن توسط آنان را با مشکل روبرو می کند.
افزایش هزینه های اجاره نشینی و کاهش پس اندازهای خانوارها همچنین باعث شده که آنان به دنبال خانه های کوچکتر بگردند که این مساله تبعات زیادی برای جامعه در پی دارد.
از طرفی هر چقدر اجاره مسکن بالاتر رود اجاره نشین ها باید هزینه بیشتری به صاحب ملک پرداخت کنند؛ در این صورت با کاهش پس اندازهای آنان، قدرت خرید مسکن نیز از این افراد سلب خواهد شد.
کوچک شدن خانه ها همچنین بر نظام یادگیری و یاددهی کودکان و نوجوانان همین خانواده ها تاثیرات نامطلوبی برجا می گذارد؛ هر چه خانه کوچکتر شود به ویژه در خانوارهای پرجمعیت، کودکان به دلیل نداشتن فضای مناسب با اختلال یادگیری مواجه می شوند. به بیان ساده تر در خانه های کوچکتر با تعداد افراد بیشتر، فضای لازم برای رسیدگی به امور درسی کودکان و همچنین آماده کردن تکالیف درسی باقی نمی ماند و همین عامل سبب افت تحصیلی در دانش آموزانی می شود که در این خانه ها زندگی می کنند.
چالش و نزاع در آپارتمان های کوچک با تعداد اعضای خانواده بیشتر، زیادتر است که این مساله بر روند تحصیل و تربیت آنان آثاری سوء بر جا می گذارد. بنابراین هر چه خانه ها کوچکتر شود به همین نسبت مشکلات افزون تر می شود؛ معمولا در خانه های بزرگتر، بچه ها از روحیه و شادابی بیشتری برخوردارند و برعکس این روحیه در خانه های کوچکتر، کمتر می شود.
زندگی در خانه های کوچک عوارض دیگری هم دارد که به اختصار به آن اشاره می شود:
1- معمولا هر چه به پایین شهر می رویم جمعیت بیشتر و خانه ها کوچکتر می شود و این در شرایطی است که فضاهای سبز و پارک ها نیز در این محدوده ها کمتر است. بنابراین در این مناطق با دو مشکل کوچک بودن خانه ها و همچنین نبود و یا کمبود فضای سبز به نسبت جمعیت مواجه هستیم.
2- در حالی که امکان برخورداری فضای سبز در خانه های بزرگتر، بیشتر است اما به همان نسبت نیز پارک در این مناطق بیشتر و جمعیت کمتر دیده می شود که این موضوع در خصوص خانه های کوچک و مناطق محروم معکوس است.
3- مدیریت شهری در طراحی مبلمان شهری و ایجاد فضاهای سبز و رفع این نقیصه باید تلاش بیشتری کند و شهرداری ها با ایجاد فضاهای بیشتر در مناطق محروم و متوسط، این مشکل را برطرف کنند؛ مدیریت شهری باید در این مناطق در فواصل مختلف پارک ها و مراکز تفریحی ایجاد کند تا شهروندان بیشتر در این مناطق احساس آرامش و شادابی کنند.
4- رسیدگی به استانداردسازی خانه ها و فضاهای شهری از جمله مسائلی است که باید در ساخت و سازها به آن توجه کرد؛ صدور بی ضابطه مجوز ساخت و ساز و سپس در نظر نگرفتن بافت منطقه و میزان فضاهای سبز و تفریحی، شاید بدترین بلایی است که بر سر شهر فرود می آید که آثار آن خیلی زود دامنگیر جامعه می شود.
5- فرهنگسازی قواعد زندگی در آپارتمان نیز یکی از مسائلی است که باید مدیریت شهری از طریق تبلیغات نسبت به رفع آن اقدام کند. برای داشتن نسل سالم و با روحیه شاداب باید به سمت ایجاد مسکن مناسب برای خانواده ها حرکت کنیم و خانواده های پرجمعیت را نباید در این شرایط تنها بگذاریم.
6- یک تناقص آشکاری که در جامعه وجود دارد این است که با اینکه چند سالی از لزوم افزایش جمعیت در کشور سپری می شود اما در بازار اجاره مسکن، خانواده های با تعداد بیش از چهار نفر به سختی به خانه می رسند. در حالی که این خانواده ها به حمایت های بیشتری نیازمند هستند زیرا هزینه های زندگی آنان چند برابر سایرین است.
بزرگ کردن خانه ها و ایجاد فضای سبز قطعا هزینه های کمتری نسبت به درمان خواهد داشت، برای داشتن نسلی سالم، موظف به رعایت استانداردهای زندگی و همچنین ایجاد فضای کافی برای زندگی هستیم؛ رسیدگی نکردن به این مساله می تواند خسارات جبران ناپذیری به سلامت جامعه وارد سازد.