به گزارش پایگاه خبری«عصرساختمان»به نقل از ایلنا، متن کامل پیام وزیر راه و شهرسازی به مناسبت روز ملی ایمنی در برابر زلزله و کاهش اثرات بلایای طبیعی، یه شرح زیر است:

ویژگی‌های خاص جغرافیایی، اقلیمی و زیست محیطی کشورمان ایران، موجب شده که این کشور، یکی از 10 کشور سانحه خیز جهان محسوب شود؛ به نحوی‌که بنا به آمار، از 41 نوع حادثه طبیعی شناخته شده در جهان، 31 نوع آن در ایران به وقوع می‌پیوندد. در  این میان، سیل و زمین لرزه بیشترین سهم را به خود اختصاص داده‌اند و سبب بروز آسیب‌ها و خسارات‌ مالی و جانی بسیاری در بافت‌های شهری کشور شده اند. حال آنکه مشکلات و نارسایی های موجود در بافت‌های قدیمی و ناکارآمد شهری، به جهت نابسامانی در عواملی چون نوع کاربری های شهری، الگوهای همجواری، دسترسی ها، تراکم های ساختمانی و جمعیتی، استحکام و مقاومت اندک بناها و عدم وجود فضاهای باز تجهیز شده مناسب در شرایط وقوع بحران، توجه به این مناطق را در اولویت قرار می‌دهد. این اولویت توجه، فقط معطوف به جبران آسیب های رخداده نیست،  بلکه به‌کارگیری تمهیداتی برای پیشگیری و پیش نگری را نیز شامل می‌شود. به عبارتی، نکته اصلی، توجه به "ارتقای تاب آوری" به جای تلاش برای کاهش آسیب‌ها و خسارات بعد از وقوع حوادث است. تاب‌آوری شهری به معنای توانایی تطابق پذیری ساختاری، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، در برابر تغییرات ناگهانی و یا تدریجی است. به عنوان یکی از ابعاد کلیدی توسعه پایدار شهری، تاب آوری یک شهر، در قابلیت آن شهر برای آمادگی در پاسخگویی و بازیابی در برابر تهدیدات، بلایا و تغییرات شدید و ناگهانی با حداقل آسیب به ایمنی، سلامت عمومی، اقتصاد و امنیت، نهفته است و جامعه تاب‌آور، قادر به پاسخگویی در برابر تغییرات به شیوه‌ای مؤثر و مثبت است، به گونه ای که علی‌رغم تغییرات تحمیل شده، عملکردهای اصلی خود، در قالب یک اجتماع منسجم را از دست نمی دهد. امری که در الگوی ایران شهری نمود واقعی داشته است. این شهرها برخوردار از ساختاری یکپارچه، سازمان فضایی- اجتماعی متعادل و عناصر هم پیوند بوده اند و در مواجهه با بلایای مخرب طبیعی همچون سیل و زلزله و دیگر آسیب‌های وارده، همواره در فرایندی تکاملی و با بهره گیری از یک مدل توسعه، مورد بهسازی و نوسازی مستمر قرار می گرفته اند. این مدل توسعه که مبنای آن اندیشه ایران شهری ست، متأثر از الگوهای زمینه موجود و منطبق با طبیعت، اقلیم و شیوه‌های معیشت ساکنان بوده است.

براین اساس می‌توان اظهار داشت توسعه ظرفیت‌های محلی مدیریت شهری، بهره گیری از روش‌های مشارکتی به منظور تقویت بافت اجتماعی و آموزش شهروندی در راستای افزایش آگاهی در مقابله با مخاطرات طبیعی، به موازات به‌کارگیری شیوه ها و الگوهای تاب‌آور توسعه، ارتقای ایمنی و تاب آوری شهرها در برابر بلایای طبیعی را در پی خواهد داشت. تمامی مسئولان و بالاخص مدیریت شهری، در راستای رسالت خود در تعهد به اخلاق حرفه ای می باید تمامی توان و اهتمام خود را در زمینه برنامه ریزی و عمل برای مدیریت بحران و راهکارهای پیشگیرانه به کار گیرند چرا که با توجه به موقعیت سانحه خیز کشور، کم کاری و بی توجهی در این خصوص، عواقب دلخراش و نابخشودنی را به همراه خواهد داشت.