به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از ایسنا، سید ابوالفضل رضوی (دانشیار دانشگاه خوارزمی) و محمدحسین فروغی(دبیر آموزش و پرورش اصفهان) در مقاله خود با عنوان «چهارباغ قدیم و چهارباغ جدید در اصفهان» به بررسی سابقه چهارباغ اصفهان و اهمیت هویت هنری آن پرداخته‌اند.

خیابان چهارباغ در دوران شاه عباس اول در سال‌های آغازین قرن یازدهم ساخته شد. نام آن را متاثر از اعتقادات دینی و اسلامی درباره عناصر چهارگانه و چهار نهر بهشتی دانسته‌اند. تکرار عدد چهار در نام گذاری‌های مختلف در حوزه‌های هنر، ادبیات و دین نشان می‌دهد، این عدد راز آمیز در ورای خود فلسفه بزرگی از اعتقادات شرقی را به همراه دارد و از سوی دیگر واژه باغ نیز تداعی‌کننده بهشت است. چهارباغ در قالب نام باغ ایرانی ریشه در آیین‌های ایرانی دارد و محصول تعامل سازنده بین انسان ایرانی در مواجهه با طبیعت است.

شاه عباس در سال 1006 که تصمیم گرفت اصفهان را پایتخت ابدی خود کند، دستور داد تا از درب باغ نقش جهان در دروازه دولت تا کنار زاینده‌رود خیابانی احداث کنند و چهارباغی در هر دو طرف خیابان بیندازند و از کنار رودخانه تا پای کوه صفه را نیز با خیابانی به هم وصل کنند. اطراف آن را میان اعیان و امیران تقسیم کرد تا هر کدام باغی بسازند.

به گزارش شاردن و راوندی، شاه عباس به این خیابان خوش منظر به شدت علاقه داشت به گونه‌ای که برای آن قوانینی گذاشت. از جمله اینکه مقرر کرد تا چهارشنبه‌ها این خیابان برای زنان قرق شود تا زنان بدون نقاب و آزادانه گردش کنند، حتی فروشندگان و مأموران هم در این روز از زنان بودند.

البته چهارباغ مجلل صفوی در دوران قاجار به واسطه بی‌توجهی ظل السلطان دچار ویرانی، رکود و ناامنی شد اما پس از قاجار، چهارباغ دوباره در مسیر رونق افتاد و به مرور زمان با ساخت و ساز منازل مسکونی در باغ‌های اطراف آن خیابان به مرور تبدیل به بازار خرید و فروش شد. در دوران رضاشاه با توسعه این خیابان به طرف شمال، خیابان چهارباغ پایین ساخته شد.

به گزارش ایسنا؛ این مقاله در کتاب مجموعه مقالات همایش ملی "گردشگری محله‌های اصفهان و ارتقای هویت شهری" به چاپ رسیده است.