به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان» به نقل از ایسنا، علی اعطا در خصوص وضعیت باغات پایتخت، گفت: تردیدی نیست در اینکه در بحث حفاظت از باغات دغدغه مشترکی وجود دارد و البته برای دنبال کردن این دغدغه راه حل ها و راهکارهای متفاوتی مطرح بوده است.

وی با بیان این که در 4 دهه اخیر 3 دوره متفاوت به لحاظ نحوه مواجهه با باغات تهران را پشت سر گذاشتیم، افزود: اگر بخواهیم این 3 دوره را توضیح دهیم باید گفت که دوره اول از ابتدای انقلاب تا سال‌های 82 و 83 بوده است؛ تا این مقطع قانونگذار یا مقرره گذار حق و امتیازی را برای امکان احداث ساختمان در باغ به گونه‌ای که مالک از احداث آن انتفاع اقتصادی ببرد قائل نبوده است.

اعطا با بیان اینکه دوره دوم یک دوره 13 ساله از سال 83 تا 96 است، گفت: در سال 83 در شورای دوم با استدلالی که البته در خیرخواهانه بودن آنها تردیدی نیست، گفته شد که این امکان داده شود در سطح اشغال کمتر و ارتفاع بیشتر، ساخت و ساز صورت گیرد و مابقی باغ حفظ شود. وقتی این دوره را ارزیابی می‌کنیم با انبوه پروانه‌های ساختمانی مواجه می‌شویم که بر اساس این مصوبه، برج باغ شکل گرفت و باغی باقی نماند. این مصوبه لایحه شهردار وقت محمود احمدی نژاد به شورای دوم بود که هرچند ترکیب برج باغ در آن نبود، اما به این عنوان شناخته شد و عملا این ترکیب یعنی برج باغ، تدریجا وارد ادبیات مدیریت شهری شد و ماندگار شد.

عضو شورای شهر تهران با بیان اینکه از سال 83 تا 96 امتیاز ویژه‌ای به مالکین باغات تعلق گرفت که از باغ، در چرخه اقتصادی مبتنی بر ساخت و ساز انتفاع اقتصادی ببرند. موضوعی که تا پیش از آن سابقه نداشت.

وی با بیان این که من دوره اول و دوم مواجهه با باغات را دوره افراط و تفریط می‌دانم، گفت: در دوره اول بعضا می دیدیم فارغ از میزان مساحت باغ، مثلا می توان یک بنای 150 متر مربعی در آن ساخت؛ دیگر فرق نمی کرد این باغ 1000 متر یا 5000 یا 10 هزار متر مربع باشد؛ در دوره دوم به گونه ای برخورد شد که دیگر مفهوم باغ معنا نداشت و به لحاظ تراکم و متراژ ساخت همچون یک زمین عادی با آن برخورد شد و حتی 20 درصد تراکم مازاد هم به آن تعلق گرفت.

اعطا با بیان اینکه در شورای پنجم مصوبه خانه- باغ را داشتیم، ادامه داد: مبنای مصوبه ها که به خانه - باغ معروف شد این است که باغ باید از چرخه اقتصاد ساخت و ساز خارج شود و انتفاع اقتصادی مالک و ذینفع نه از طریق سود ناشی از ساخت و ساز بلکه به واسطه مجموعه فعالیت های مجاز به استقرار در باغ باشد.

عضو کمیسیون شهرسازی سابق شورای شهرتهران ادامه داد: برخی دوستان اشکال می گیرند این میزان انتفاع اقتصادی با نفع حاصل از ساخت و ساز قابل قیاس نیست که باید گفت بله درست است اما باید به 2 نکته اشاره کرد؛ اول اینکه آیا مگر تا پیش از سال 83 و مصوبه شورای شهر دوم، ساخت و ساز در باغ یک حق بوده است؟ آیا چنین حقی وجود داشته و شورای پنجم آن را ضایع کرده است و الان قرار است حق الناس جبران شود؟ توجه کنید چنین حقی تا پیش از آن سال مطرح نبوده و در سال 83 عملا نه یک حق، بلکه یک امتیاز ویژه بود که به مالکین باغ ها تعلق گرفته است.

وی ادامه داد: نکته دوم اینکه ما مگر با آثار ثبتی در فهرست میراث فرهنگی چگونه برخورد می کنیم؟ آیا می گوییم چون بنا ثبت شده و مالک امکان انتفاع اقتصادی از ساخت و ساز ندارد باید قوانین را به گونه ای تغییر بدهیم که مالک بتواند آنجا ساخت و ساز کند و انتفاع مادی ببرد؟ یا اینکه اجازه استقرار مجموعه متنوعی از کاربری های متناسب با بنای تاریخی را می دهیم تا یک نوع اقتصاد مبتنی بر فعالیت شکل بگیرد؟

سخنگوی شورای شهر پنجم تهران با بیان این که "انتقال حق توسعه" یک ایده میانه است و می توان آن را دنبال کرد، گفت: اما می خواهم بگویم که ساخت و ساز در باغ یک حق نیست؛ بلکه یک امتیاز ویژه است. اساسا "انتقال حق توسعه" برای یک امتیاز ویژه معنا ندارد، چراکه این موضوع اساسا از ابتدا یک حق نبوده که حالا بحث انتقال این حق از مبدایی به نام باغ به یک نقطه دیگر مطرح شود، با این حال می توان انتقال حق توسعه را به عنوان یک راه حل میانه پذیرفت و دنبال کرد.

اعطا با تاکید بر لزوم اصلاح آیین نامه تشخیص باغات گفت: مشکل اینجا است که در رابطه با باغات مفهوم عرفی با مفهوم حقوقی بعضا در تقابل با یکدیگر هستند و  باید آیین نامه تشخیص باغات اصلاح شود و با عمل براساس آئین نامه فعلی، به برخی ظلم می شود و در تشخیص نوعیت زمین ناعادلانه عمل می شود.

اعطا گفت: فضای اجتماعی امروز پذیرای اجازه دادن به ساخت و ساز در باغات نیست و مجموعه‌ای از سمن‌ها، تشکل‌ها، رسانه‌ها، فضای مجازی و شخصیت های شناخته شده این موضوع را با جدیت دنبال می‌کنند و در برابر صدور اجازه ساخت و ساز در باغ ها حق اظهار نظر خواهند داشت.