اصول طراحی داخلی در شرق

به گزارش پایگاه خبری«عصر ساختمان»، ساختار دکوراسیون داخلی در شرق بسیار متنوع است. برای مثال، اژدها به عنوان موجودی سودمند و حاضر در همه جا یافت می‌شود، ققنوس چینی (fenghuang) و همچنین تمامی انواع موجودات اعم از واقعی تا افسانه‌ای در دکوراسیون چینی موجود است. گل و شاخ و برگ درختان، عضوی از نماد گل هستند، در حالی‌که نقوش انتزاعی بسیاری نیز موجود است که تمامی آن‌ها بخشی از یک نماد پیچیده و غنی و البته قابل تفسیر است به شرطی که رمز آن شناخته شود. بسیاری از کلمات زبان چینی مشابه یکدیگر هستند، در صورتی‌که معانی آن‌ها کاملا متفاوت است که در گفتار با نوع لحن، مقصود گوینده مشخص می‌شود؛ به عنوان مثال، کلمه "fu" هم به معنای خفاش و هم به معنای شادی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، خفاش‌ها در دکوراسیون چینی نماد شادی هستند. این موضوع در زبان ژاپنی درست نیست. تزئین اشیای چینی با اژدها با این هدف بوده که از تعداد پنجه‌های پا این موارد قابل استنباط است (برای مثال پنج پنجه نماد امپراتوری، چهار پنجه برای شاهزادگان خون و سه پنجه برای مقامات است). پیوستگی کاج، بید، و بامبو در کنار هم "سه دوست" نامیده می‌شوند و نشان دهنده "بودا"، "کنفوسیوس" و "لائوسی" است.
کتیبه‌های نقاشی یا خوشنویسی از مشخصه‌های طراحی داخلی در شرق آسیاست. آن‌ها در گذر زمان تغییر پیدا کرده‌اند تا نوآوری را به طرح‌های تزئینی بدهند و همچنین تاکیدی بر کیفیت آن کنند. به همین ترتیب، گلدان با شاخه‌ای از شکوفه‌های هلو یا گل های دیگر ممکن است با دقت تنظیم شود. یک گلدان با تک ریشه شکوفه هلو، یا گل‌های دیگر ممکن است از اهمیت زیادی برخوردار باشد. کابینت‌ها و قفسه‌ها از اهمیت زیادی برخوردار هستند و اغلب از چوب "کامفور" ساخته می‌شوند. یکی از ویژگی‌های مهم خانه‌های شمال چین و همچنین کره، "کانگ" یا سکوهای دارای آجر داغ است که خانواده‌ها در هوای سرد زمستان از آن برای نشستن و یا خوابیدن استفاده می‌کنند.
چین
چین با داشتن قدیمی‌ترین تمدن در شرق آسیا، با قدرت بر دیگر کشورهای شرقی تاثیر گذار بوده است. اشکال و ساختار چیدمان، در اوایل سلسله "Shang" (1046 سال قبل از تولد مسیح)، یا حتی قبل‌تر از آن و در سلسله افسانه‌ای"Xia"  در سراسر تاریخ چین آغاز شد. به عنوان مثال، اشکال اولیه‌ای از ظروف برنزی، در قرن‌های 18 و 19 در چین یافت می‌شوند، با این که کمی در نما تغییر شکل یافته‌اند، اما هنوز هم قابل تشخیص هستند.
متریال مورد استفاده در کشور چین از آنچه که در دنیای غرب استفاده می‌شود، بسیار متفاوت است. چینی‌ها همیشه در هنر سرامیک ماهر بوده‌اند، مهارت آن‌ها در این زمینه از شمال به کره، از شمال شرقی به ژاپن و از جنوب به کشورهای آسیای جنوب شرقی گسترش یافته است. تقریبا تمام تکنیک‌های برتر (به جز ماجولیکا) از چین آمده است. سلسله "Tang" (618-907) به خاطر هنر سفالگری عالی مشهور بوده‌اند؛ سلسله "Song" (960-1279) برای سنگ عالی؛و از سلسله "Yuan" (1206-1368) به بعد، چینی‌ها به عنوان پرچمدار تولید پرسلان در جهان شناخته شده‌اند، که تنها بعد از چندین قرن صادرات به اروپا، راز تولید آن وارد اروپا شد. برنز برای ظروف به جای صنعت مجسمه‌سازی استفاده می‌شد. در واقع از زمان سلسله "Zhou"، مطابق با مفاهیم مذهبی، ظروف برنزی به عنوان هدیه امپراطورها به افراد مورد علاقه خود اعطا می‌کردند. در طول سلسله "Tang"، ساخت آینه‌های زینتی و همچنین اشیای مفید و تزئینی مانند باکس‌های توالت به طور رایج انجام شد.
چین در دوران باستان روم، به خاطر ابریشم در غرب شناخته می‌شد. تکه‌ای ابریشم در "سین کیانگ" (Xinjiang) پیدا شده بود که قدمت آن به 1 قرن قبل از میلاد مسیح بر می‌گردد، جالب است که در ماهیت طراحی تفاوت زیادی با طراحی‌های قرن 20 و 21 نداشت. چینی‌ها همیشه مشهور به گل‌دوزی عالی ابریشم بوده‌اند، که در جزئیات همواره بسیار دقیق هستند. ابریشم نقاشی شده در تعداد بالا تولید شده است. بافت مخملی، معمولا در نوارهای طولانی به عنوان پوشش صندلی استفاده می‌شود، این هنری است که به احتمال زیاد از غرب یاد گرفته‌اند. فرش دستباف با بالاترین کیفیت که بدون شک از ایران یاد گرفته‌اند، وجودش را برای زمان قبل از قرن 17 نمی‌توان ثابت کرد، اما این احتمال وجود دارد که به زمان خیلی زودتر برگردد. یک سری فرش‌های کیمیاب است که با ابریشم و طلا گره خورده‌اند، در حالی‌که آن دسته از فرش‌ها با توده پشمی از کیفیت بالایی برخوردار هستند. فرش‌های ستون، که به ستون‌های گرد بافته شده، به طور خاص به چین بر می‌گردد.
تا اواسط قرن بیستم، نقاشی‌ها به طور معمول بر روی ابریشم انجام می‌شد و اکثر آن‌ها به شکل کتیبه‌هایی بودند که روی دیوار نصب می‌شدند. این کتیبه‌ها با فرمت قد بلند و باریک معمول است. اگرچه بهترین نقاشی‌های چینی دارای کیفیت عالی هستند، اما معیارهای سنجش هنر، با آنچه در غرب وجود دارد، بسیار متفاوت است. هنر به طور قابل ملاحظه‌ای تحت تاثیر هنر خوشنویسی قرار می‌گیرد، که کیفیت و نوع قلم‌مو، نقش بسیار مهمی را در آن ایفا می‌کند. همان‌طور که گفته شد، خوش‌نویسی نقش مهمی در هنر شرق دارد؛ بنابرین کتیبه‌هایی که با خوشنویسی تزئین شده‌اند، به عنوان اثر تحسین شده روی دیوار نصب شده است.
خانه‌های شرقی معمولا با چوب و کاشی ساخته شده‌اند. کاشی ریج (ridge-tile) در چین، که از سنگ تراشی شیشه‌ای ساخته شده، اغلب بسیار زیبا هستند. "معماری" هرگز به عنوان رسانه اصلی برای بیان ضربان هنری کشور چین نیست؛ برای قرن‌ها، محافظه‌کاری و احترام به سنت، دیدگاه برتر در کشور چین بوده است و از همین رو نوآوری‌های ابتکاری و سبک‌شناختی عملا ناشناخته می‌ماندند. به جز در مناطق شهری، ساختار اصلی خانه به سبک چینی حداقل از زمان سلسله Shang  تقریبا بدون تغییر مانده است. در کل اجزای ساختمان، بام مهمترین قسمت است، و از سوی سلسله Tang، با پوشش کاشی‌های سنگین و شیشه‌ای رنگارنگ توسعه یافته است. در سقف‌ها، چوب‌ها عمدتا به‌وسیله پایه‌های سنگی یا برنزی ساخته می‌شوند و دیوارهای ساختمان صرفا به عنوان صفحه نمایش در آجر یا چوب می‌باشند. معمولا یک خانه خانوادگی از مجموعه‌ای از ساختمان‌ها یا سالن‌هایی که حیاط باغ را با دیوار احاطه کرده‌اند، تشکیل شده است. در حال حاضر، بنا به ایده‌ال زندگی که همینک حکم فرماست مبنی بر این‌که انسان باید در کنار طبیعت زندگی کند، بنابرین حیاط بخش بسیار مهمی را ایفا می‌کند: حیاطی که دارای یک استخر کوچک با یک گیاه لوتوس، یک درخت و سنگ‌های بزرگ است به طور کلی نماد کل طبیعت است.
ستون‌های ساختمان‌های مهم همراه با طرح‌هایی که مشابه سفال‌های چینی است، نقاشی شده‌اند. "اژدهای زرد" نماد قدرت روح و همچنین "ببر" نیروهای زندگی حیوانات است. پنجره‌ها با نوارهای چوبی در الگوهای مختلف که روی آن کاغذ سفید نیمه شفاف کشیده شده، آغشته شده‌اند. علاوه بر الگوهای مشبک، در پنجره‌ها خودشان از طرح‌های متنوعی نظیر الماس، پروانه، برگ یا گل استفاده می‌کنند. درب‌های ورودی نیز به اشکال تخیلی مانند ماه، گلبرگ درخت نیلوفرآبی، گلابی یا گلدان طراحی می‌شوند. بعضی از دیوارها ممکن است به طور کامل برداشته شوند؛ همان‌طور که در خانه‌های ژاپنی این‌گونه است؛ بقیه دیوارها به‌وسیله چوب‌های رنگارنگ، پرده‌های آویزان و یا نقاشی روی ابریشم و دیگر متریال ساخته می‌شوند.
چیدمان مبلمان چینی از مواردی است که از ابتدا تقریبا شناخته شده بود، و ممکن است که از نقاشی و منابع مشابه الهام گرفته باشد. میز و صندلی‌های کوتاه در اوایل استفاده می‌شد و در ادامه صندلی‌ها، میزهای توالت، میزهای کشودار و تختخواب‌های سلطنتی، که بین غرب و سلسله Han مشترک بودند. چوب "رزوود" همیشه به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار گرفته شده و در قصرها قطعات تزیینی با طلا و نقره، عاج و مروارید پوشانیده شده‌اند. طراحی داخلی چینی در مقایسه با سنت هر جای دیگر در غرب، اغلب با صندلی‌ها، میزها، نیمکت‌ها، تخت‌ها و کمد و دراورها چیدمان می‌شود. صندلی که با بازو تجهیز شده همان‌طور که در اروپا جایگاه مفتخرین بود، در چین هم به همین مقصود مورد استفاده قرار می‌گرفت. چوب‌ها از جنگل‌های بومی کشور به کار می‌روند و به ندرت به غرب صادر می‌شوند، هرچند چوب‌های چینی در غرب به خوبی شناخته شده‌اند زیرا اکثر مبلمان صادر شده از این چوب است. طراحی حک شده بر روی مبلمان در چین تقریبا همیشه طراحی بسیار ساده است.
ژاپن
دکوراسیون داخلی در ژاپن، به ویژه بین قرون 8 تا 12 تا حدود زیادی تحت تاثیر ایده‌های چینی بود. این تشابه، در دوران قرون وسطی کمی تغییر پیدا کرده است. مهمترین تفاوت در طراحی مدرن این است که حصیر به منظور پوشش کل کف چوبی فراگیر شده است و در درب‌های کشویی، یک صفحه و یا پرده یک لایه را جایگزین کرده‌اند. دو طرف یک خانه ژاپنی اغلب دیوارهای دائمی وجود ندارند و پارتیشن‌های داخلی از صفحه‌ای بر روی یک قاب چوبی ساخته شده‌اند که اجازه گذر نور ملایم را می‌دهد. این پارتیشن‌ها معمولا قابل جابجایی نیز هستند، به این ترتیب این امکان را فراهم می‌کنند تا دکوراسیون داخلی را دوباره طراحی کرد.
طراحی داخلی در کشور ژاپن یک ترکیب سنجیده و دقیق است. طراحی دیوار به ندرت وجود دارد، و در دیوارها یک پس‌زمینه به رنگ خنثی ایجاد می‌کنند. ژاپنی‌ها به طور مرتب کف‌ خانه‌های خود را با زیراندازهای حصیری برنجی می‌پوشانند و به جای میز و صندلی بر روی آن‌ها می‌نشینند، که همچنین به عنوان دستگیره نیز استفاده می شود. ردیف قفسه‌ها مشابه هستند و معمولا به وسیله تزئینات نقاشی پوشش داده می‌شوند. آن‌ها در انواع مختلف ظاهر می‌شوند و کیفیت نامتقارن هنر ژاپن در این لوازم خانه دیده می‌شود، تعداد و موقعیت قفسه‌های مختلف در جا و ارتفاع‌های مختلف تنظیم می‌شود.
بر خلاف نمونه‌های غربی، ژاپنی‌ها اتاق‌های خود را با آثار هنری متعدد تزئین نمی‌کنند، اما یک مکان خاص به عنوان نقطه کانونی در اتاق‌ها دارند که در آن یک اثر باکیفیت نمایش داده می‌شود که با گذر زمان تغییر پیدا می‌کند. هم چینی‌ها و هم ژاپنی‌ها آثار دوران گذشته خود را مورد ستایش قرار می‌دهند، ژاپنی‌ها قدیمی‌ترین مجموعه هنری در جهان را دارند که در قرن نهم میلادی در مخزن Shōsō در نارا تشکیل شده‌ است.
در آن زمان، درب‌ها به شیوه چینی چرخانیده شده بودند، و پنجره‌ها از چفت و بست چوبی ساخته شده بودند که به سمت خارج می‌رفتند، و ممکن است در زیارتگاه‌ها و معابد نیز دیده شوند. برای شخصیت‌های مهم و برجسته یک سکو که با پرده پوشانیده شده بود، وجود داشت که از جایگاه بقیه افراد مجزا می‌شد. همچنین، همانند زمان حال، یک راهرو خارج از اتاق‌ها وجود داشت که آن‌ها را به هم متصل می‌کند. امروزه خانواده‌ها می‌توانند کاملا راحت در مجموعه‌ای ساده از اتاق‌های خود با دیوارها و صفحه نمایش‌های ایستاده با تصاویر و به شیوه کلاسیک چینی زندگی کنند.
در اواخر قرن پانزدهم، طراحی داخلی در کشور ژاپن که بیشتر تحت تاثیر معماری بودایی بود، شروع به پذیرفتن شکل فعلی خود کرد. انتهای قرن شانزدهم، با ظهور "استادان چای" مصادف شد. این متخصصان "راه چای"، خانواده‌های نسل در نسل و مدارس موروثی ایجاد کردند که به عنوان مشاوران زیبایی شناختی در بیشتر جنبه‌های معماری داخلی، دکوراسیون داخلی و برنامه‌ریزی باغ‌ها باقی ماندند که شامل احداث اتاق چای، به همراه باغ و نحوه صحیح اجرای مراسم چای می‌شود. آن‌ها قصد داشتند زیبایی را با صرفه‌جویی و عدم تقارن به ارمغان بیاورند، در حالی‌که بسیاری از ظرافت‌های زیبایی‌ در اتاق‌های ژاپنی به آن‌ها مربوط می‌شود.
در یک خانه ژاپنی مدرن که در سبک سنتی ساخته شده، دکوراسیون تقریبا یک فرآیند کاملا ساختاری است و اقامتگاه‌های همه طبقات به یک اندازه آراسته می‌شوند. هماهنگی و ظرافت آن‌ها از یک تنوع بدون مرز در جزئیات محیطی نشات می‌گیرد که به طور کامل استاندارد شده است. اگرچه تمام کارهای چوبی رنگی نیستند، اما تنوع زیادی در درب‌های کشویی وجود دارد که اتاق‌ها را جدا می‌کند و با کاغذهای بسیاری که دارای الگوهای متنوع است، پوشیده شده و یا به وسیله نقاشی یا خوشنویسی تزئین می‌شوند. بنابراین، کل یک قسمت از اتاق ممکن است یک منظره سیاه و سفید یا رنگی داشته باشد، که اغلب در پس زمینه نقره‌ای یا طلایی کار می‌شود. تغییرات در این درب‌های کشویی ظاهر یک اتاق را به طور کامل تغییر خواهد داد، و بدیهی است که حذف آن‌ها دو یا چند اتاق را به یک اتاق تبدیل می‌کند. از آنجایی‌که امکان جاسازی تخت‌خواب‌ها در کمدهای بزرگ وجود دارد، بنابرین تمام اتاق‌ها را می‌توان به عنوان اتاق خواب مورد استفاده قرار داد. معمولا اتاق‌های پذیرایی در مقایسه با سایر اتاق‌ها، قابلیت بیشتری برای اجرای دکوراسیون دارا هستند. البته که هر دو این موارد، به طور مرتب و با توجه به فصل یا حالت تغییر پیدا  می‌کنند. فضای بالای درب کشویی و سقف اغلب فضایی است که با الگوهایی در چوب یا بامبو حک شده است. گاهی اوقات ممکن است قابی مزین به شعر و یا نقاشی روی آن قرار گیرد. سایر دیوارهای دیگر از گچ ساده و در سایه‌های تیره هستند که اغلب خاکستری یا قهوه‌ای رنگ است. سقف‌ها معمولا از ورق‌های نازک تشکیل می‌شوند. در آپارتمان‌های بزرگ، و همچنین زیارتگاه‌ها و معابد، سقف کاذب چینی به همراه تصاویر و الگوها روی آن‌ها گاهی دیده می‌شود. همچنین استفاده از انواع متنوع طرح‌های فانتزی که از بامبو و نی و چوب مدل‌دار ساخته شده نیز غیر معمول نیست. چوب بامبو در خانه ژاپنی کاربردهای متعددی دارد از کارایی آن می‌توان به استفاده آن به عنوان ستون‌ها، میله‌های پنجره و متریال سقف اشاره نمود، زمانی که صاف باشد، ممکن است به جای تابلو نیز استفاده شود. پنجره‌ها در اشکال مختلفی مانند گرد، مربع، زاویه‌دار، کدویی شکل، الماس شکل و اشکال کاملا نامتقارن موجود هستند که به عنوان مراکز مورد علاقه در یک دیوار خالی ایجاد می‌شوند.
چیدمان داخلی در یک خانه سنتی ژاپنی به صورت پراکنده است، برای مثال ممکن است شامل یک کابینت سیاه و سفید، یک میز کوچک یا یک صفحه نمایش باشد که دو یا شش گانه (به صورت جفت)، با مناظر در پس‌زمینه طلایی یا نقره‌ای تزئین شده باشند. در میان کارهای خوبی که می‌شود در خانه‌های سنتی ژاپنی صورت بگیرد، کارهای ارزشمندی مانند تصاویر کتیبه‌ای، متریال سفالگری، درب کشویی، کتاب‌ها و اشیا مرموز در یک انبار نسوز مجزا نگهداری می‌شود و تنها گاهی اوقات برای پایداری تنوع در اتاق‌ها فراهم می‌شوند. در این خانه‌ها این یک اصل است که اتاق‌هایی که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند معمولا دارای زرق و برق بیشتری در مقایسه با اتاق‌نشیمن معمولی هستند و اغلب در هتل‌ها، رستوران‌ها و سایر مکان‌های تفریحی نیز به این گونه است.

هند
در تاریخ طراحی داخلی غرب، واژه "هند" منشا چیزهایی از قبیل  پارچه‌های کتان، پارچه چیت‌گلدار و پارچه ابریشمی (معمولا راه راه) است که نشانگر اهمیت پارچه‌های هندی در دنیای غرب است. با این حال، هندیان خود از این نقشی که داشتند، هیچ‌گاه آگاه نبودند، طراحی داخلی بومی در هندوستان تقریبا ساده است، به‌گونه‌ای که به ندرت بیش از یک فرش و یا حصیر برای دعا به‌منظور متعادل ساختن سنگ و همچنین دیوارهای سفید دیده می‌شود. ناپیوسته بودن متریال مورد استفاده برای اکثریت خانه‌ها ممکن است عامل مهمی باشد. با این حال، در بیشتر ساختمان‌های مجلل، و هم‌چنین در معابد "هندو" و "بودا"، دیوارها نقاشی شده‌اند، که طبق ادبیات ادبی، ممکن است به دوره "موریا" (Maurya) بازگردد (321-185 پیش از میلاد). معمولا گروه‌هایی از شخصیت‌های افسانه‌ای فعال یا انسان‌های برجسته را نشان می‌دهند که با استفاده از خطوط پیچ و خمی آن‌ها مشخص می‌شوند. آخرین مثال در نقاشی‌های دیواری قرن هفدهم در کاخ "ماتانشری" نمایان است. تزئین سنگ‌های نیمه قیمتی، حکاکی ستون‌ها و همچنین پانل‌های سنگ مرمر آجری نیز از مواردی بوده که کاخ‌های حاکمان محلی را تزئین ‌کرده‌اند.